________________
२४
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. तेवी बुद्धि पण विशालज ,अर्थात् जेवू तमारूं नाम , तेवाज तमारामां गुण पण दीठामां आवे ,
हे सरिख ! एम कहीने पनी तमारा पितायें तमने तथा प्रियंगुमंजरीयें तेमना पुत्र पूर्णचंइने परिवार सहित वसंत ऋतुनी शोना जोवाना मिचे नपवनमां मोकळ्या हता. तेथी तमा। बेदु जणनी परस्पर मनोरनिने जाणी लीधी. तेमा धारेला मनोरथ पार पडवाथी तमारा तथा पूर्ण चंश्नां माता पिताने अत्यंत हर्ष उत्पन्न थयो . तेम तमो अने पूर्ण चंड पण अत्युत्साहित थयेला देखाउ बो. ए प्रमाणे सखियें सर्वे वात कही. हवे जे प्रमाणे ते सखीयें हकिगत पुष्पसुंदरीने कही, तेज प्रमाणे पूर्णचंश्ना सखायें पुष्पसुंदरीथी मोहित थऽ दुःखित थयेला ते पूर्णचंश्ने सर्व दकिकत कही संजलावी. तेथी बेतु जण मनमां संतोप पामी सुस्थिर थ इने पस्पर एक बीजाना झान जोवाने तत्पर रहेतां थकां दिवस निर्गमन करवा लाग्यां. पनी विशालसामंतें प्रशस्त दिवस तथा वार जोक्ने पोतानी बहेन प्रियं गुमंजरीना पुत्र पूर्णचंइसाथे पोतानी पुष्पसुंदरी नामा कन्यानुं वेसवाल कयुं.
सिंहसेन राजाय पण गीत, वाजित्र, दान, सन्मान पूर्वक पोताना पु वनां पुष्पसुंदरी साथे लग्न कस्यां. तेने जोइने श्रारखा नगरनां लोको कहेवा लाग्यां के अहो! विवाह घणोज उत्तम थयो. वरवधूनुं जोडुं पण जेवू जोयें तेज नुत्तम मल्यु. एम विवाह थया पडी पोतानी स्त्री पुष्पसुंदरी साथै स्वर्गविमान समान घरने विपे रही सुख जोगवतो ते पूर्णचं कुमार दिवस निर्गमन करवा लाग्यो. एम करतां एकदिवस सना जरीने पूर्णचं इनो पिता सिंहसेन राजा वेगे हतो, तेवामां कोक वनपालकें आवी नमन करी कयुं के हे राजन! हालमा पुष्पशाल वनने विपे घणा गुणोयें युक्त, रूपवानने विषे पण अति रूपवान घणा लावण्य गुणवाला, सौंदर्य युक्त, जाणे मूर्तिमान धर्मज होय नहिं? एवा, मुनिवंदना इंश् श्रुतसुंदर नामा सूरी पधारेला . ए वचन सांजलतांज हर्षोत्कर्षथी प्रफुन्नित ने रोम कूप जेना एवा ते सिंहसेन राजायें वनपालकने वधामणीमां घjक इव्य आप्यु. पनी पुत्र दारादिक सर्वने साथें लश्ने महोटा आम्बरथी गुरुपासें जश्ने यथाविधि प्रणाम करी हर्षे करी ते गुरुनी देशना सांजलवा माटे