________________
२७० जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. डाउने, ते तो सर्पोथी बंधायेला बे,चालवानो मार्ग , ते अवलंबनविना नो ने एटने अाकाश ने, अने रथनो सारथि जे अरुण बे,ते पगरहित ने तथापि ते रवि, साहसथी प्रतिदिन अपार एवा आकाशना मार्गने कापेले. माटे कार्य सिदि जे ,ते सत्वमा रहेली, पण बीजा उपकरणोमा रहेली नथी. ए प्रमाणे मुमित्रनी प्रकृष्ट प्रशंसा करी ते सिम पुरुप,चाव्यो गयो.
हवे सुमित्र पण चालतो चालतो ज्यां पोतानो मित्र वीरांगद कुमार राज्यगादीपर वेतो , ते महाशाल नगरप्रत्ये आव्यो, त्यां यावी नाडे एक घर लश्ने रह्यो. पनी गंगा अने उमा साथें जेम शिवजी रमे, तेम पो तानी वे स्त्रीयो साथें रमतां कालदेप करवा लाग्यो.
हवे जे रतिसेना वेश्या हती तेनुं शुं ययुं ? ते कहे . के ते रतिसेना वेश्या ज्यारें सुमित्रनो मणि चोरावाथी सुमित्र पोतानी पासेंथी निकल्यो, त्यार पनी ते चोरेला मणिथी कांही पण न मलवाथी पटावा लागी. वली इव्य नो व्यय थवा लाग्यो अने घj इव्य मलतुं हतुं ते बंध थयु. एम जाणी तेणें त्रण उपवास कस्या अने पडी पोतानी पुत्रीने कहेवा लागी के पुत्रि! हवे बीजा को धनवाननी साथें तुं क्रीडा कर. अने तेनी पामेंथी इव्य कमाइ मधुर मधुर जोजन कर,कारण के आपणो स्वामी तो केवल धनज बे,तेथी आपणुं नाम वारांगना पडयु ? वचन सांजली जेने सुमि त्रने विपेज दृढ आग्रह छे तेवी तेनी पुत्री कहेवा लागी के हे मात! जेम समुइ जे , ते कोइदिवस, नदियोनां पाणी घणांज अंदर प्राववाथी पण तृप्ति पामतो नथी, वली जेम घणां काष्ठ नाखवाथी दुताशन तृप्त थातो नथी, तेम हे पापिणि! तुं पण मारा कांत एवा सुमित्रे आपेला इव्यथी तृप्त थइ नहिं. ढुं कदाचित् अग्निमां पडी बलीने जस्मीनूत थइ जावं कबूल करीश, पण ते सुमित्र विना आ कलेवरथी उत्तममां उत्तम कोइ पण धनवान् पुरुषनो संग ढुं करनार नथी! ा प्रकारनो पोतानी पुत्रीनो खरो आग्रहपूर्वक निश्चय जाणीने तेने केटलीएक गाल्यो दीधीने त्रीजे उपवासें पारणुं करीपाठी सुमित्रने तेज गाममां शोधवा माटे निकली. एम प्रतिदिन ते आखा गाममां शोधवा लागी. पण ते मल्यो नहिं. पली साव ऽव्य मल पण बंध थ६ गयुं तेथी ते चिंताग्रस्त थ गइ. एम करतां केटलाएक दिवस पली उत्तम अलंकार अने सुशोनित वस्त्रो जेणे धारण