________________
१७२
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. चामलीना रूप वाली कन्यानी साथें कुंवर लग्न करे, तो महोटो लोकाप वाद थाय. तथा वली आ कन्या रूपवगेरेथी जेवी मनोहर ले, तेवो आ कुमार पण जे. एम विचार करी ते रविकिरण विद्याधर कहेवा लाग्यो जे हे कुमार! निर्गुण एवा जे तमो ते तमारी पासें था अमारी गायन विद्यामां करेली महेनत सर्व निष्फल थई, कारण के तमो गायन सांजली कांई खुशी थया नहीं! एम कही ते विद्याधर पोतानी कन्याने लईने त्यांथी चाल्यो गयो. पनी पोतें तथा कन्यायें पोतार्नु पूर्वनु स्वरूप धारण कयुं. अने ते देव सेन कुमरना नगरनी बाहेर महोटुं लशकर लई विमानमां बेसीने तेविद्याधर याव्यो.यावीने एक आवास बनाव्यो. त्या अनेक वाजितना निर्घोष थवा साग्या अने सर्व बाकाश विमानें बाहीलीधुं. या प्रकारे एकदम विमानथी थानादित थयेला सर्व व्योमने देखीने देवसेन कुमारनो पिता विस्मय पामी गयो. एवामांतो कोईएक खेचरें यावी ते राजाने नमन करी विनति करी के हे विशुदापति ! तमोने ढुं वधामणी आपवा आव्यो वंजे तमारा पुत्र देव सेन कुमारसाथे पोतानी कन्यानुं जम करवा माटे मोटी शदिये युक्त रवि किरण नामा विद्याधर थापना नगर बाहेर आवेलो . यावा समाचार सां जली ते देवसेन कुमारनो पिता सुरतेज राजा अति आव्हादित मनथको नगर बाहेर नद्यानमां तेनी सामो याव्यो. पनी ते उद्यानमां ते वेदु राजा परस्पर मल्या, अने माहोमांहे कहेवा लाग्या जे आपणा वेद संताननो विवाह जे थवा धास्यो जे, ते यथोचितज डे अने वली आपण बेदु दि यें करी पण समानज बैयें. माटे आपण बेतु संबंधी थायें, ते योग्यज .एम कही ते चंकांतानी साथें देवसेन कुमारनो विवाह कस्यो. पनी बेद्ध राजा जनां वस्त्र, यानरण, सारां चंदन, सुगंधयुक्त पुष्पनी माला, इत्या दिक वस्तुन्नु लम महोत्सवमां बेदु राजा यथोचित दान दर्शनें सर्वजनने री जवे बे. तेथी बेहु वेवायो महोटा यशने प्राप्त थया.
हवे ते वरनुं बने कन्यानुं रूप जोई तत्रत्य सर्व जननी दृष्टि तृप्त थाती नथी. थने ते सुरतेज राजानी अति नक्तियों तुष्टमान थयेलो रविकिरण विद्याधर, पुत्रीना वियोगथी मनमां दिलगीर थई, पोतानी पुत्रीनी राजा व गेरेने नलामण दई, तेनी आज्ञा लई पोतें पोताना नगर प्रत्ये आव्यो. पड़ी सुरतेज राजायें उत्तम एवो सांसारिक जोग नोगवी, अने राज्यनार