________________
गौतमकुलक कथासहित. ३१ रुष उनो , ते पुरुषे नहाणीने पूब्युं. शृंगार करीने क्यां जाय के ? न डाणी बोली, वधावणाने कामें दीयरने घेर जानं बुं, पण तरत आवीश एम जाणजे. माटे तुं शहाज उनो रहेजे. राजायें विचायुं के, एर्नु चरित्र जोलं. राजा पण त्यां उनो रह्यो. युवान पण वाट जोतो त्यांज ननो रह्यो. तेवामां नहाणी यावी. त्यारे युवान बोल्यो, आपणे रतिसुख कये स्थानके नोगवीशुं ? नहाएं। बोली, तुं महारे घेर यावीने नट्ट पासे रहेवानी जग्या माग्य. त्यां महारा घरमा सुखें निर्विघ्नपणे कामक्रीडा करीशुं. ते सांजली युवान चाल्यो. नहाणी पण वेषपरावर्तन करी पूंते चाली. राजा पण कौतुकनो लीधो पूंठे चाल्यो. युवान पण नट्ट पासे जर वेद अध्यय न करीने बोल्यो, हे नट्ट ! टुं पनपुरमां वसुं, अने या महारी स्त्रीले एने में कांक शिखामण दीधी एटले ते रीसाइने पुत्रने मूंकीने इहां श्रावती रही. ढुं पण एनी पूंठे शहां याव्यो. थावतां थकां असुर थ गयु. माटे हुँ ब्राह्मण वं.मने रात्री रहेवानी जग्या आपो. तमे पण ब्राह्मण बो.बे पहो रनुं काम . पड़ी तो घेर जश्यु. एम कहे थके नट्ट बोल्यो, बीजी जग्या तो नथी पण रांधवानी जग्या दे, त्यां रहो, त्यारे ते वेदु जण त्यां पेतां.
हवे मध्यरात्रे बोकरे रोवा मांझ्यु, त्यारे युवान बोल्यो, रेनट्ट ! ए बालक केम रुए ? नट्ट बोल्यो, एनी मा दियरने घेर गजे. में जतां वारी पण न रही, बोकरो नूरख्यो थयो बे, तेथी रोतो रहेतो नथी, ए प ए न आवी माटे गं करूं ? युवान बोल्यो, महारी ब्राह्मणीनो दीकरो घेर रह्यो , तेथी तमारो पुत्र आपो, ते धावशे, एटले सुखें घशे. नट्टे पुत्र प्राप्यो, तेणें धवरावीने पाडो आप्यो, बोकरो सुखें सूतो. हवे जहाणी अने युवान पुरुष ए बेहुयें रतिक्रीडा करीने ज्यारें प्रनात संमय थयो त्यारे युवाने नट्टने कह्यु. अमे जायें बीयें, तमे पण प्रादुणा अमारे घेर आवजो. एम कही बेदु जण हार देशे गया. युवान जतो रह्यो.अने नहाणी पूर्वनो वेष करी तंबोल सहित थाल लेइने घेर आवी. नट्ट पण आको श करवा लाग्यो, रे रंगे ! रात्रे केम न यावी ? तहारा पुत्रं मने संता 'प्यो. नहाणी बोली, आज तें घरमां राम घाली देखाय . घरमां लघु नीतियें खरडयुं कुंएं , शीकुं हेतुं पडयुं जे. ज्यारे ढुं बहार जावं बु,त्यारे तुं एवां फेल करे .जो रूडा लोकने ए वात कहूँतो तने दक्षिणा पण कोण .