________________
२६
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो.
ना लोकने अमर तथा ( खरोरं के० ) प्रदरिपणुं केम करतो नथी ? तो हे नूंमा ! तुं कल्लोलनी श्रेणिये उल्लास पामतो लाजतो केम नथी !! एव वात सांजलीने जिनचंद कुमार बोल्यो. हे पंथी ! परने दोष देवो, ए वचननुं फल नथी ॥ यतः ॥ बुद्धेः फलं तत्त्वविचारणं च, देहस्य सारो व्रतधारणं च ॥ यर्यस्य सारः किल पात्रदानं, वाचः फलं प्रीतिकरो नराणां ॥ २७ ॥ पुनः ॥ छंदो जो अणुवहर, मम रक गुणो पयासेई || सो नि उण माणुसा, देवावि डल्लहो होइ ॥ २८ ॥ तेमाटे समुइमां दूषण न काढीयें. ए सायरमां षणं घणा गुण बे. ॥ यतः रयण निरंतर रि J, तहविदुरयणायरस्स माया ॥ तेा जई नवमाणं, पढमं जल हिगजी राणं ॥ २७ ॥ ए गायामां एम कयुं के, समुड् निरंतर रत्नथी नरेलो बे, तोपण मर्यादावंत बे. जगत्मां गंभीरपणानी उपमा ते समुड्ने देवाय बे. इत्यादिक गुण वर्णववा. एवी गाथा सांजलीने तेनो अधिष्ठायक देवता ह
पामी प्रत्यक्ष थयो, अने ते कुमरने कोटी कोटी मूल्यनां पांच रत्नो या प्यां. त्यार पी ते कुमर कोइकना वहाण नपर बेसीने ताराद्वीपे गयो. त्यां तारापुर नगरना उद्यानमां देवरमण नामें यनुं देहेरुं बे. ते देहेरा मां रह्यो, एवामां त्यां चार कुंमरीच रमवाने माटे यावी. तेमां एकतो नु वनशेष नामें राजानी दीकरी, नामें रूपरेखा बे, बीजी जुवनतिलक नामा मंत्रिनी पुत्री, नामें रूपनिधि बे. त्रीजी भुवनचंद शेठनी पुत्री, नामें रूपकला बे. चोथी जुवनसुंदर सार्थवाहनी पुत्री नामें रूपरति बे. ए चारे ने मांहो मां घणी प्रीति बे. एकदा ते चारे राजनुवनमां रात्रिनें विषे नेगी मी . मांहो मांहि एवी वातो करे ले के, रखेने प्रापण एक बीजाथी वियोग थाय ! तेथी जो प्रापणे चारे मली एक नर्त्तार करीये, तो यावजी व सूधी वियोग न थाय. ते माटे यापणा नगरनी बहार उद्यानमां यद बे, ते प्राजाविक बेतेनी याप पूजा करी खाराधीने. एनी पासे एक न तरनी प्रार्थना करीयें. एवो विचार करीने ते चारे त्यां खावी बे. एवामां तिहां तेणे कंदर्पाकार देवकुमर सरखो कुमर दीठो त्यारे विस्मित थइ विकस्वर नेत्र करीने ते कुमरने जोइने मनमां धारीने यनी पूजा करी. मनथकी ज ते वरनी प्रार्थना करीने स्वस्थानके यावी. कुमर पण ते चारेनुं रूप, सौभाग्य, चातुरीथी रंज्योथको फल खाहार करीने दिवसतो त्यांज गुजा