________________
३२०
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. ण त्यां साथे परिचित नथी, को उलखीतो नथी तेने लीधे राजाने मली ने पोतानी कला देखाडी शके नही. तथा कलापात्रनो निर्वाह पण राजा विना थाय नही. यद्यपि ते कोकाश एवो कलापात्र हतो तो पण को दृष्टेकरी सामुं न जुए. तो स्थानक आपq तो वेगलुं रहो. त्यारे ते सर्व पंथीनुं उतरवार्नु जे साधारण स्थानक हतुं तेमां रह्यो, त्यां तेणें शैकडो गमे काष्ठना पारेवा बनाव्या. कोइ खीली प्रयोग एवो कस्यो के, जेणे करी. ते पारेवा राजाने कोगरे जश्ने जीवतानी पेठे चंचूयें करी कण चुंगे. ते शालिकणे पेट जरीने पांबां आवे, ते कणे पोताना कुटुंबनो निर्वाह करे.
एक दिवस शालिरक्क पुरुषो तस्करने खोले . तो त्यां करें पूस्यां पारेवां नजरे पाव्यां. ते त्यांथी जहाजनी पेठे निसरतां दीवां. त्यारे चम त्कार पाम्यो थको पारेवां पूं चाल्यो. यावत् कोकाशने कण काढी लेतां दीतो. त्यारें चोर मल्यो. एम हर्षित थका ते कोकाशने राजानी पासे ले गया. राजायें तेने स्पष्टपणे पूब्युं. कोकाशे पण पोतानुं सर्व वृत्तांत यथा र्थ कयुं ॥ यतः ॥ सत्यं मित्रैः प्रियं स्त्रीनि, रलीकमधुरं पा ॥ अनुकूलं च सत्यं च, वक्तव्यं स्वामिना सह ॥ १ ॥ राजा पण तेने सत्यवादी जा एणीने तथा तेवा काष्ठना पारेवा नीकल्या जाणीने हर्ष पामीने पूबवाला ग्यो के, हे अतुलकलाविलास ! हे कोकाश तुं बीजुं गुं गुं चमत्कारी विज्ञा न जाणे ले ? कोकाश बोल्यो, तमारा प्रसादें समस्त वीजा कलावंतनो गर्व हरे एवं रथकारनुं सर्व विज्ञान जाणुं बु. मनोवांबित स्थानके ले जाय एवो मनोहर काष्ठमय मयूर, गरूड, सूडा, कलहंस प्रमुख मनोवांबित सर्व विश्वकर्मानी पेठे करूं. जेणेकरी कीलिकादि प्रयोगें मनोवांवित स्थान के जावं. तथा प्रासाद घर प्रमुख मनोवांबित सर्व विश्वकर्मानी पेठे करूं. ते सांजलीने कौतुकप्रिय राजा बोल्यो, आकाशे गमनागमन करे एवो ए क गरुड बनावो. जेणे करी सकल पृथ्वीममल मनोवांबित जोश्यें. ते सां नलीने कोकाशे पण तत्काल गरुड निपजाव्यो. ते जाणे वासुदेवनो गरु डज होय नहि !!! एवो महोटो गरुड देखीने काकजंघ राजा हर्षित थ यो. तेना विस्मय थकी घj धनकनकरत्नादिक तथा निवास योग्य आवा स प्रमुख जे उपयोगी हता ते कोकाशने आप्या. त्यारें सकल नवी साम ग्री पाम्यो थको राजाने मान्य एवी प्रसिक्ष्ताने पाम्यो थको ते कोकाश