________________
३१२
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. न! हमणां रात्री ने के दिवस ? बीजो बोल्यो, रात्री जे. एटली वात सांजलीने दासी पूबवा लागी के, हे स्वामिनी ! सदा उद्योतमय स्थानके रहेतां तेणें रात्री केम जाणी? केमके त्यांचं सूर्यनीतो खबर पडती न थी ? राणी बोली, हे सखी ! में आज दहिं घणु स्वादवंत हतुं ते अधिकुं पी, जे. माटे मने गंघ घणी यावे . तेने लीधे शेष कथा काले कहीश, एम कहीने सूझ गइ. राजायें विचाओँ के, ए आगल झुं कहेशे ? ते सांनी लवा माटे त्रीजे दिवसे पए एने वारो आप्यो. त्रीजे दिवसें दासी बोली. हे स्वामिनी ! तमे कहोके तेणें रात्री केम जाणी? त्यारें अनंगसुंदरी बो ली, ते सोनी पोते रात्यंधो हतो माटे तेणें रात्री जाणी ॥ २ ॥
वली दासी बोली,कांइक सरस कथा कहो. तमने हाथ जोडीने कटुंबुं. राणी कहेवा लागी कोश्क राजाना नगरमां बे चोर रहे बे. तेणे एक दिव स विचाओँ के, कोश्क धनवंतनुं घर फाडी धन लेश्यें. एम चिंतवीने को क धनवंतना घरमा पेठा, त्यां वाप दीकरो व्यापारनुं लेबु करे , तेमां एक कोडीनो मेल मलतो नथी, ते माटे बा बेटाना मुख उपर खासढुं मायुं, ते देखी चोरें निर्वेद पामीने विचास्युं ॥ यतः ॥ आजानुलंबितमली मसशाटकानां, मित्रादपि प्रथमयाचितनाटकानाम् ॥ पुत्रादपि प्रियतमै कवराटकानां, वजं दिवः पततु मूर्ध्नि वराटकानाम् ॥ १ ॥ ते माटे वाणी याने इव्य घणुं वहालुं होय, तेथी एना घरे चोरी करीj तो हृदयस्फोट थशे. ते माटे बीजे तामे ज्यां घणुं धन होय, त्यां जश्य. एम चिंतवी वे श्याने घेर गयो. त्यां वेश्या एक कोढी पुरुषने कहे जे. तुं महारो स्वामी परमदेव बरोबर , या प्राणपण तमारा , एम सांजली चोरोयें विचायुं. के,ए पण महाकप्टें इव्य नेगुं करे ,माटे एy इव्य ले तेपण युक्त नथी, ते माटे को राजानुं घर फाडीये. एम चिंती राजानुं घर फाडीने तेमाथी इव्य तेश्ने निकलतां तस्कर जाणीने चोकीयातें पकड्या, राजा पासेला व्या, राजाय पण धन लेश्ने चोरोने पेटीमां घाली ते पेटीने नदीमा त पाती मूकी दीधी, ते वहेती थकी केटलेक दिवसें कांते यावी, ते पेटीने कोइके दीवी, धननी आशायें कहाडीने उघाडी, त्यारें बे मनुष्य दीठा, तेने लोकें पूब्युं, तमने पेटीमा केटला दिवस थया? त्यारे तेमांथी एक बोल्यो, आज चोथो दिवस जे. एटली वात कहीने राणी बोली हे सखी! तुं कहे