________________
३१० जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. वे , एवामां राजा पण घोडो दोडावतो सामो आवे ने. त्यारें रखे मने घोडो मारे ! एम विचारी घणो यत्न करीने ते पुत्रीपण चित्रसनाये आवी. जातुं मूकीने एकांते रही. एटले तेनो बाप कार्यचिंताने अर्थे बहार गयो. ते कन्याने पण बरजु काम नथी, तेथी जीतने विषे एक मोरनु पी चितस्यु. __ एवा अवसरने विषे राजा चित्रसना जोवा आव्यो. चितारानां चित्र जोतां चितारानी कुमरीयें चितरेलुं मोरनु पी७ देखीने विचारवा लाग्यो: अहो ! ए के, मनोहर ले ? एम विचारीने हाथे लेवा गयो. राजा नखें 5 खायों, एटले चितारी ताली कूटी हसीने कहेवा लागी. हे राजन् ! मूर्ख ना त्रण पाश्यानो मांचो हतो, तेमां चोथो पाइयो तमे थया. राजा बो ल्यो,रे स्त्री!त्रण पाझ्या तें कया कल्प्या ? के.जेनीसाथें दं चोथो थयो!! ते बोली. एकतो ते मूर्खनो शिरोमणी, के लोकें संकीर्ण राजमार्गेघोडो दो डावतो आवतो हतो. बीजो मूर्ख महारो बाप .जे निरंतर नोजन आवे ते वेलायें निहारने अर्थे जाय. त्रीजो ते मूर्ख के, जेने घणा दीकरा हता तेने अने महारा बापने बराबर जग्या चितरवाने वडेंची आपी. अने चोथा तमने जाण्या के, जे इहां पीबु सत्य के, असत्य समज्या विना ते लेवा गया. राजा पण विस्मय पामी विचारवा लाग्यो. अहो ! चितारानी दी करीयें त्रण मूर्खना जेवो चोथो मनेज गण्यो ? अहो ! एनी मतिनो घणो विलास ! अहो ! वचन विलास! अहो! रूपनी अचूतता ! माटे महारे एने परणवी॥यतः॥बालादपि हितं ग्राह्य, ममेध्यादपि कांचनम् ॥ नीचाद प्युत्तमा विद्या, स्त्रीरत्नं उष्कुलादपि ॥१॥ पड़ी ते चिताराने प्रार्थना करीने राजा परणतो हवो. ते स्त्रीने जुदो आवास थाप्यो. त्यां सुखें वसे छे.
एकदा चितारीने घेर वारो अाव्याथी संध्याकर्म करी तेने घेर गयो. ढोलीयें वेठो. एवामां चितारीयें दासीसाथे संकेत कस्यो , ते दासीयें चि तारीने पूब्युं, हे स्वामिनि ! रात्री महोटी . राजा जागे . ते माटे मन विनोदने माटे कोक कथा कहो. राणी बोली, राजाने निशनो नंग थाय. माटे कथा कहेवी युक्त नथी. राजा संध्या पड़ी कहीॉ. राजायें विचाओँ के, महारी लाजे ए नहि बोले. माटे कपटनिश करूं. एम विचारीने कपटनि ज्ञ करवा लाग्यो. त्यार पड़ी राणी बोली. कोश्क गामने विपे उत्तम गुणवंत शेठ वसे ले. तेने यौवनवंती एक क