________________
२६५
गौतमकुलक कथासहित. तो सनावें प्रीति ने अने यझदेव तो कपटें प्रीति राखे , ते यज्ञदेव एनां बिइ जोया करे, एनी संपदा देखी खमाय नही ॥ यतः॥ खलः सक्रिय माणोऽपि, ददाति कलहं सताम् ॥ उग्धधौतोऽपि किं याति,वायसः कलहं सताम् ॥ १ ॥ तो पण बिस्तो न जड्युं, त्यारें मनमां विचाओँ के, ए तो बलातो नथी, माटे हवे कोई एवो उपाय करूं के, जेथकी ए आ गाममांज रंही शके नहि ! जे माटे एज नगरनो रेवासी चंदन नामा सार्थवाह , तेना घर थकी इव्य चोरी लावू, ते एने जर सों', ए पण महारी मित्रा ३ दावे राखशे, पनी हुँ राजाने संनलावीश त्यारें राजा एने दंमशे, मार शे, कूटशे, अने एनां घर पण लूंटी लेशे. पडी जेम विचास्युं तेमज कडे. इव्य चोरी लावीने चक्रदेवने कहेवा लाग्यो. हे मित्र ! ए महारूं इव्य प्र बन्नपणे राखजो. परंतु कुवेलाये लाव्युं माटे चक्रदेव न राखतो हवो, तो पण घणो आग्रह करतां दक्षिणतायें ना न कही शक्यो. अने धन गुप्त करी राख्यु. एवामा लोकमां वात प्रसिह थ के, चंदन सार्थवाहनुं घर कोइक मुशी गयो. ते वात चक्रदेवें सांजली, एटले मनमा शंका उप नी, त्यारें यझदेवने पूजवा गयो. यझदेव बोल्यो, रे मित्र ! ए झुं कहो हो? ढुं तमने केम दुःखमां नाखु, ए इव्य तो महारा पितानी बीके में तमारे घेर मूक्युं ले. त्यारे चक्रदेवने शंका हती ते टली गइ.
हवे चंदन सार्थवाह राजानी पासे फरियाद गयो, त्यारें राजा बोल्यो, तमारूं गुं गुं इव्य गमु ? शेठे पण राजाना दफतरमा लखाव्युं. राजायें त काल ढंढेरो फेरव्यो. रे लोको ! सांजलो. चंदन सार्थवाहनुं घर को मूशी गयो ने. ते जो कोयें लीधं होय तो ते प्रावीने राजाने कहे. राजा ते नो गून्हो माफ करशे. तथा कदापि जो जाहेर नही करशे,अने पड़ी रा जा जाणशे तो राजा तेने याकरो दंम देशे, तेना प्राण लेशे. ते ढंढेरो फेरव्या पनी पांच दिवस गया, एटले यज्ञदेव राजा पासे जश्ने कहेवा लाग्यो, हे राजन् ! वात कहेवी युक्त नथी, मित्रनुं लिए केम कहेवाय ? तो पण राजारे तो जेQ जाणीये तेवं कहीयें ए नीति जे. वली यद्यपि जो मित्र ने, तो पण आलोक अने परलोकनो विरुवाचारी पोताना श्रा माने पण कुःखदायक ते मित्रने झुं करूं ? राजाने केम नवे ? जे नज रें दीढं ते तमने कटुं . राजा बोल्यो जेवू होय तेवू कहो, पण न्याइने