________________
रएन
जैनकथा रत्नकोष नाग बछो. साधु थयो. तेणें सर्व साधुना विनयादिक करवे करी सर्वने वश कस्या.
उदायी राजा पण थाम चौदशे पौषध करे , थाचार्य पण धर्म कथा संजलाववा राजा पासे जाय. एक दिवस संध्या समयें आचार्य चे लाने कह्यु. नपधि व्यो. राजा पासे जवू . ते सांजलीने तत्काल तेणें न पधि लेने कंकलोहनी पाली पण साथे बानी लीधी. प्राचार्य राजकुले गया. धर्मकथा कही. अनुक्रमें पोरिसी नणावीने आचार्य तथा राजा स दुए सूता , ते वखत चेतो उतीने राजाने गले बरी मूकी बहार नीक व्यो, चोकीयातें पण साधु जाणी रोक्यो नही. तेथी ते कपटी यति जतो रह्यो. __ अनुक्रमें नदायी राजाना शरीरनुं रुधिर, गुरुना संथारे श्राव्युं. गुरुयें उठीने राजाने जोया. राजा मरण पाम्या जाणीने गुरु विचारवा लाग्या के, हुँ जीवतो रहूं तो लोकमां कहेवाशे के, गुरुयें राजाने मरावीने चे लाने नसाडी मूक्यो. एम शासनमां नमाह थशे. ते वेला गुरुयें पालो पडिक्कमी सर्व जीवने खमावी तेज पाली पोताने गले मूकी. प्रातःकाले राजा तथा गुरु बेदुजण मरण पाम्या देखीने लोक विचारता हवा के, कोक घातक पुरुष बलें करी बेदुने मारी गयो. पड़ी बेदुनो संस्कार क यो. राजा अपुत्रियो , माटे राज्ययोग्य पुरुष पामवा अश्वने अधिवास ना करीने नगरमध्ये तथा नगरबहार फेरवे . ते अवसरें एक नापितें प्रातःकालें एवं स्वप्न दीहूं. जे महारे यांतर. करी पामलिपुर नगर वीं ट्युं . तेणें ते स्वप्ननुं फल स्वप्नना जाण उपाध्यायने पूज्यु. उपाध्यायें पण तेने पोताने घेर लावीने न्हवराव्यो. पनी पोतानी दीकरी परणावी दीधी.
हवे ते अश्व पण जमतो नमतो ज्यां नापित , त्यां थाव्यो. नापि त सामो रहीने हेषारव करवा लाग्यो. त्यारे प्रधान लोको ते नापितने दी पतो देखीने राज्यने विषे थापता हवा. पण राजलोक तेने नापित जाणी ने अमर्षे करी तेवो तेनो विनय न करता हवा. ते जो ते नापित नंद, सुनटोने कहेवा लाग्यो के अहो सुनटो! ए लोकने पकडो. एवं सांन लीने ते सुनटो परस्पर सामु जोश्ने हसता हवा. तेवारें नंद नापित स जायें लेप्यमयी एटले जीतें चित्रित पुरुषोनी साहामुं जोयु. के तत्काल ते लेप्यमय बे पुरुष हाथमा खड्ग ले धावता हवा. तेने जोश केश्क नाशी गया. केश्कने मास्या. ते देखीने सर्व प्रधान पागीया राजाने खमावीने वि