________________
जैनकथा रनकोष नाग हो. ॥चंपानगरीनो दधिवाहन राजा तेनी पद्मावती नामें राणी . ते चेडा महाराजानी पुत्री . एकदा तेने गर्नने प्रनावें दोहलो उपन्यो के, रा जानां वस्त्र हुँ पहेलं. राजा मने बत्र धरे, अने नद्यानमां क्रीडा करूं. रा जा ते दोहोलो पूरवा माटे राणीने हाथी उपर बेसाडीने उद्यानमां चा व्यो. एवामां वर्षानो प्रारंन थयो , तेना योगें माटीनी गंध ववाथी, हाथी मदोन्मत्त थयो थको वननणी दोडतो हवो, तेनी पडवाडे को प होंची शक्यो नही. हाथी थणो दूर अटवीमा गयो. एवामां वेगलेथी ए क वड देखीने राजा राणी प्रत्ये कहेतो हवो के, हाथी वडतलें थश्ने जशे. माटे वडनी शाखा पकडी लेजो, जेवारें वड श्राव्यो तेवारें राजायें तो शाखा पकडी लीधी पण राणी शाखाने पकडी शकी नही, तेथी राणीने ज्यां को मनुष्य पण न मलें तेवी अटवीमां हाथी ले गयो. एवामां ते हाथीयें एक इह दीतो. त्यारे तृषावंत थयो थको जलकेलि करवा लाग्यो. राणी पण हलवे हलवे उतरीने मार्ग अजाणती थकी सागारी पञ्चरकाप करीने एक दिशि जणी चाली. अागल जतां राणीने एक तापस मल्यो. ते बोल्यो रे वत्स ! तुं कोण बो ? राणी बोली. दुं चेडामहाराजानी पुत्री बु. अने दधिवाहन राजानी नार्या बुं.मने हाथी अपहरी लाव्यो . ते तापस चेडामहाराजानो गोत्रिन हतो,माटे राणीने घणी आश्वासना करी ने वनफल खावाने पाणी थाप्यां. केटलाक दिवस त्यां रह्या पत्री तापसें राणीनी साथें चालीने ते अटवी-संघावीने तापस बोल्यो. हवे हलें खेडेली धरती आवी माटे महाराथी चलाय नही ए अमारो आचार नथी, माटे तमे ए मार्गे चाल्या जजो, पागल दंतपुर नगर आवशे. ते सांजलीने राणी दंतपुरे गइ, त्यां साध्वी पासे दीक्षा लीधी, पण गर्ननी वात सा ध्वीने कही नही. परंतु साध्वीजीयें उधाननी वात जाणीने राणीने एकांत जगामा राखी.अनुक्रमें पुत्र आव्यो. त्यारें रात्रिये ते बालकना कंठे नामां कित मुश थापी रत्नकंबलें विंटीने स्मशाने मूक्यो. ते बालकने स्मशा नना रखवाला चंमा लेइने पोतानी स्त्रीने थाप्यो. राणीयें साध्वीजीने कडं के, पुत्र मुएलो आव्यो,माटे परतव्यो डे, एम समजावीने पोतें चंमा लगी साथें सखीपणुं करीने नित्य पुत्रने जोवा जाय.
ते बालक वधतो थको बालको साथै रमतां रमतां एम कहे के, हुँ त