________________
२६०
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. तमे मानता नथी. त्यारे गुरुजी युं करे ? हारीने जता रह्या. ते सांजली चेला बोल्या. हवे फरी एवं न करिये. पण हमणा थमने बतावो. शय्यात रीयें कह्यु के, सागराचार्य पासे गया . ते सांजली सर्व शिष्योयें विहार कस्यो. लोक पूले कोण साधु जाय ? त्यारे ते कहे कालिकाचार्य जाय .
हवे पूर्वे कालिकाचार्य पण सागरचार्यने उपाश्रये जर जग्या मागी ए कांते तस्या ले. ते सागराचार्य, कालिकाचार्यना शिष्यना शिष्य बे, पण तेणें पोताना दादा गुरुजीने नजरे दीठा नथी. माटे उलख्या नही. पण लोकने महो. सांजव्यु ले के, कालिकाचार्य इहां आवे . तेथी मनमा घणी होंश ने के, दादा गुरुजी आवशे तेमनें वांदीगुं. एम करतां साधुनो संघाडो प्रबतो प्रबतो त्यां श्राव्यो. अने पूजवा लाग्या के,हे सागराचार्य ! हां गुरुजी याव्या .? सांगराचार्य बोल्या. गुरुजी तो याव्या जाण्या न थी. पण एक मोसो प्रादुणोतो आव्यो बे. त्यारे ते बोल्या, अरे जला था दमी ! एज गुरुजी . ते सांजलीने सागराचार्य घणुं लाजी गया. जे मा टे एकतो दादा गुरुजी थाय, अने वली उत्तरख्या नही, बीजुं वली प्रादुणा जाणीने व्याख्यान प्रमुख नत्कर्षथकी घणुं लटकाथी कत्युं. वली शिष्योने वाचना प्रापी. ते पण घणोज पोतानो उत्कर्ष जणाय एम आपी. वली एम पण पुनझुं हतुं के, हे मोसा ! व्याख्यान तथा वाचना प्रमुख अवल रीतें थाय ने के, नही ? ते वखत मोसायें पण कयुं हतुं, जे घणुं रूडीरी तें थाय जे. एवी वातो करीहती माटे घणा साज्या. अने पश्चात्ताप करवा साग्या के, अहो ! ए झानना समुनी आगल में महारो एटलो नत्कर्ष कस्यो ? ए महोटा खेद जेवी वात था. एम विचार करतां सदये याव्या. गुरुने वंदना करी. आहार करीने बहार नूमिकायें गया. त्यांचेलाउने क युं के, जाजनमा वेलु जरी लावो. ते पण वेलु नरी उपाश्रये लाव्या. त्यां चालणी मंगावी. ते वेलु चालपीयें चाली तेमाथी कचरानो ढगलो अल गो कस्यो. पबीते जीपी वेल चेला पासे उपडावीने बीजे ठेकाणे ढग लो कराव्यो. वली त्यांथी उपडावीने त्रीजे ठेकाणे ढगलो कराव्यो. एम करता थोडी थोडी वेलु उनी थतां थतां बधी वेलु खपी गइ. त्यारें चेलायें पूब्युं स्वामि ! ए गुं करो बो ? आचार्य बोल्या, हे शिष्यो ! पूर्व श्रीसुधर्मास्वा मीयें जंबूने श्रुत आप्युं. जंबूस्वामी प्रनवाजीने याप्यु. प्रजवास्वामीयें