________________
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. , तेनी मित्रवतीनामक पुत्रीनी साथै चारुदत्तना पितायें चारुदत्तने पर गाव्यो. पण वनक्रीडासक्त थको स्त्रीसाथे नोगनी वात न करे, त्यारे चा रुदत्तना माता पिताये जाण्यु के, असारो पुत्र जोगमां समजतो नथी, ए म विचारीने कलिंगसेना नामें गणिकानी दीकरी वसंतसेना गणिका हती तेनी पासे कामनोग शीखवा मुक्यो. एम करतां ते वेश्याने घेर बार वर्ष वहि गयां. ते वेश्या साथे सोल कोड सोनैया खाधा. त्यार पड़ी ते चा रुदत्तने व्यरहित थयो जाणीने ते वेश्यानी अक्कायें तेने काढी मूक्यो. त्यारें घेर वीने जूए तों माबाप मरी गयां बे, अने घरहाट पडी गयां बे, एम देखीने घणुंज दिलगीर थयो. पनी व्यापार करवा माटे पोते पो तानी स्त्रीनां बानूषण लीधां, ते लेश्ने मामो तथा पोतें बन्ने जण व्यापा रने अर्थे चाल्या. मार्गे जता जतां नशीरपुर नगरे याव्या, त्यां मामानाणे जे कपास लीधो, ते जश्ने ताम्रलिप्ति नगरीतरफ चाव्या, अनुक्रमे जतां थकां वनमा बाग लागी, एटले सर्व कपास बली गयो. त्यारे मामाए जा एयु के, चारुदत्त निर्जाग्य , एनीसाथे महारुं धन पण जाय जे; एम जा णी तेणे चारुदत्तने मूकी दीधो. __ चारुदत्ते पण एक घोडो वेचातो लीधो, ते ऊपर बेसीने पश्चिम दिशा तरफ चाल्यो, आगल जतां थकां घोडो मरी गयो. पनी चारुदत्त पादचारी थयो. हवे चालतां थकां घj थाक्यो, नूख तृषा पण घणी लागी, एवा एवा महाकुःख खमतो थको अनुक्रमें प्रियंगुनगरे गयो. त्यां वणिकनां घणां घर ले, तेमां एक सुरेंदत्त नामें पोताना पितानो मित्र वसे ले. ते एवं चारुदराने पुत्रनी पेठे राख्यो, नोजनवस्त्रादिक याप्यां, अने कह्यु के, हवे झुं करवा दुःख खमवा जाय ? महारे घेर रहे. एम कहे थके पण मनमा घणो लोन धरे ले. व्यापार करवानी महोटी होंस धरे ले. ते कार पथी कोकना लाख इव्य उधारे लश्ने ना ना करतां पण चारुदत्त रह्यो नही. अनुक्रमें जहाजमां बेठो, तेनी साथें बीजा पण घणा लोक जहाज मां बेग, अनुक्रमें ते जहाज यमुनाही गयु. एम बदु गाम नगर फर तां आठ कोड सोनैया कमायो.हवे पोताने देश जवा माटे पाडो जहाज मां बेठो, ते समुड्ने मध्यनागे आव्यो, एटले अकाले गाजवीज थयो, तेथी प्रवहण नांग्युं, सर्व इव्य समुश्मां गयुं. पण कोक पुण्यसंयोगे