________________
गौतमकुलक कथासहित. १३३ चित्तन्मिय्या वचनमनिधत्ते न मतिमान् ॥१॥ एम विचारीने गुरु बोल्या के, हे दत्त ! निश्चयें यागर्नु फल ते नरक ॥ यमुक्तम् ॥ यूपं कृत्वा पशून्हत्वा, कृत्वा रुधिरकर्दमम् ॥ यद्येवं गम्यते स्वर्गे नरके केन गम्यते ॥ १ ॥ त्यारे दत्त बोल्यो. केम जणाय के, यागर्नु फल नरक ? गुरु बोल्या. आजथी सा तमे दिवसे घोडानी खुरीयें विष्ठा नबलशे, ते तहारा मुखमां पडशे. पड़ी लोहनी कुंमीमां तुं पडीश. ए वात जो महारी साची थाय तो ते अनु मानें ए पण सत्य जाणजे के, तहारे नरके जर्बु . त्यारे दत्त बोल्यो के, तमारी शी गति थशे ? आचार्य बोल्या. अमे धर्मना प्रनावें स्वर्गे जश्यु. एम सांजलीने दत्तने क्रोध नपज्यो,मनमां चिंतव्यु के, जो सात दिवसमां ए वात नहि मले, तो ए आचार्यने अवश्य मारीशं. एम विचारीने आ चार्यनी पासे सुनटोनी चोकी मूकी, पोतें नगरमां आवीने नगरना संघला मार्गमांथी अशुचि प्रमुख कढावी गुः६ करावीने सर्व ठेकाणे सात दिवस फूल पथराववानो दुकम करी पोते अंतेरमा जइ बेठो. ___ ज्यारे ब दिवस गया त्यारें आठमा दिवसनी भ्रांतियें सातमे दिवसे क्रोध करीने अश्वनपर बेसी जेवामां गुरुने मारवा आवे जे, एवा अवसरें कोई क घरडो माली वडी नीतिनी बाधायें पीडा पामवा लाग्यो, ते मार्ग व च्चे फूल पाथरतां खाडमां वडी नीति करी. तेनी नपर फूल ढांकीने गयो, ते विष्ठानी नपर दत्तराजानां घोडानो पग पज्यो, तेमांथी विष्ठानो बांटो उबल्यो, ते राजाना मुखमां पज्यो. राजाने विश्वास आव्यो एटने पालो वल्यो त्यां एकांत स्थल जोड्ने राज पुरुषोयें तेने दुष्ट जाणी पकडीलीधो. जितशत्रु राजाने राज्ये थाप्यो. पनी सामंत प्रमुखें विचारा के, ए जीवतो रहेशे तो, वली पण फुःखदाइ थशे, एम जाणीने लोढानी कोठीमां घा व्यो, घणा दिवस सूधी महाकष्ट नोगवतो विलाप करतो पोकार करतो मरीने सातमी नरकें गयो, अने श्रीकालिकाचार्य तो चारित्र पाली स्वर्गे गया. ए रीतें प्राणांते पण जूतुं न बोलवू ॥ इति उपदेश मालायाम् ॥
हवे जे लोन ले तेज सुःख ते देखाडे . ॥ इहां शिष्य गुरु प्रत्ये पूजे जे के, हे स्वामिन् ! (उहं किं के०) सुःख ते शुं ? त्यारें गुरु बोल्या. हे शिष्य (लोहो के) लोन तेज दुःख जे मा टे लोन उपरांत बीजुं कांइ पण दुःख नथी. ॥ यतः॥ ये उमटवीमटं