________________
go
जैनकथा रत्नकोष नाग पांचम्रो.
मान, यने शरीरना व करी सरखी एवी चोवीशे जिनप्रतिमानयें करी य लंकृत एव प्रासाद बनाव्यो. ॥ ६० ॥ इति चैत्यहार. ज्ञानं जगत्रयहितं पुनरप्यधीते, झोप्यार्यरक्षित श्वेतरशास्त्रपाठैः ॥ ये स्वर्णधीकनककाचकृतादरा स्ते, मैव सत्यमधिगम्य किमु त्यजति ॥ ६१ ॥
अर्थ : - ( झोऽपि के ० ) विधान् एवो जन पण ( जगत्रयहितं . के ० ) त्रण जगतना हितने करनार एवा ( ज्ञानं के० ) ज्ञानने ( पुनरपि के० ) वली पण (धी के०) जो बे. केनी पेठें ? तो के ( श्रार्यरक्षितइव के० ) श्रीश्रार्यरहितजीनी पेठें ? ( इतर शास्त्रपाठैः के० ) अन्य जैनशास्त्रना पाठ करवा एटले जेम खार्यरक्षित ब्राह्मण चन्द विद्यानो पारगामी हतो तथापि पोतानी माताना कहेवाथी तथा तेनी प्रेरणाथी चौद पूर्व शास्त्र
वागयो. त्यां दृष्टांत कहे बे. के ( ये के० ) जे ( स्वर्णधी के० ) सो नानी बुद्धियें करी ( कनककाचकतादराः के० ) सोना समान काचनेविषे कोदर जे एवा बे, ( ते के० ) ते पुरुषो ( सत्यमेव के० ) सत्य एकुंज (हेम के० ) सुवर्ण तेने (अधिगम्य के० ) प्राप्त थश्ने ( किमु के० ) शुं ( त्यजति के० ) ते खरा सुवर्णनो त्याग करे बे ? ना त्याग करता न थी. अर्थात जेणें अजाणपणे पीला काचना कटकाने सुवर्ण मानी लीधुं हतुं ते पुरुषने जेवारें खरा सुवर्णनी प्राप्ति थाय तेवारें ते खरा सुवर्णनो त्याग करे ? ना ते नहींज करे ॥ ६१ ॥
यहीं श्रार्यरक्षित ब्राह्मणनो दृष्टांत होवाथी तेनी कथा कहे . माहे श्वरी नगरीने विषे सोमदेव ब्राह्मणनी फल्गुमित्रा नामें स्त्री हती, तेने प्रार्यर दित नामापुत्र हतो, ते अत्यंत विद्या जणवामां रसिक होवाथी परदेशें ज चनद विद्या शीखीने पोताने घेर श्राव्यो, मातापिताने प्रणाम कस्यो. ते या
कितने जोलो सांजली सद्दु लोक खुशी ययां. परंतु पोतानी मातानी अप्रसन्नता जोइने यार्यरहितें पूब्धुं के हे माताजी ! सहु मारी विद्याथी खुशीयां, ने तमेकेम नाराजी थया हो ? त्यारें माता बोली के हे पुत्र ! जो तुं चोद पूर्व जलीने याव्यो हत, तो मुने हर्ष यात, त्यारें तेणे पूढ के ते चौद पूर्व कोण जपावे बे ? मातायें कयुं के तारो मामो पुष्पमित्राचार्य