________________
जैनकथा रत्नकोप नाग पाचमो. मृधिने माटेज थाय ले ? (पुनः के० ) वली (तपासकानां के ) ते स हकार वननी उपासना करनार प्राणीयोने (किं के०) गुं (न के०) नथी थातुं? ना थाय ज. अर्थात् वावनारने तो फल मले,तेमां शुं आश्चर्य, परंतु तेने उपासन करनार प्राणीने पण ते फलरूप दिने आपनार थाय ने एए __ अांहिं अश्वबोध तीर्थनो दृष्टांत दोवाथी तेनी कथा कहे . प्रतिष्ठान पुरमा सुमित्र नामा श्रेष्ठी वसे जे. तेनो परम मित्र जिनदास नामें श्राव क परमजिनधर्मी रहे . ते सुमित्र श्रेष्ठी प्रतिदिन कुपात्रने दान आपे . तेने जिनदास मित्रे वायो तो पण दीधाविना रहेतो नथी. एम करतां सु मित्र वार्तध्यान वशे मरण पामीने अनुक्रमें जूगुकलपुरने विषे राजानो पट्ट तुरंगम थयो. अने जिनदासनो जीव,मरीने स्वर्गमां जश्ने तिहाथी चवीश्री मुनिसुव्रत जिन तीर्थकर थयो. ए अवसरमां नृगुकानो राजा ते पट्टाश्वने प्रातःकालमां अश्वमेध यज्ञने माटे कुंममा होमशे. एम जाणीने श्रीमुनि. सुव्रत तीर्थकर तेने बोध करवा माटे रातमां साठ योजन पृथ्वी ननंघन करी प्रातःकालें नृगुको धावी समवसखा. तेवारे ते राजा तेज घोडा उपर बेसीने स्वामीने वंदन करवा माटे आव्यो. तीर्थकरना दर्शने करी अश्वने जातिस्मरण झान उत्पन्न थयु. तेथी पोताना पगना माबलाथी नूमि खो दीने अश्रुपात करवा लाग्यो. राजानी पासें श्रीमुनिसुव्रत स्वामीयें पोतानु तथा ते अश्वनुं वृत्तांत सर्व कही आप्युं. पडी ते अश्वे पूर्वनवना जातिस्मृति झाने करी अनशन व्रत ग्रहण कडे. ते मरीने अष्टमस्वर्गमां देवता थयो. पड़ी ते नृगुपुरमां कीर्तिपाल नूपालें त्यां अश्वावबोध एवे नामे श्रीजिन प्रासाद कराव्यो. ते राजा पण तेज नवमां दीक्षा लश्ने मोदें गयो. अने त्यां अश्वावबोध नामक तीर्थ ययु,माटे तीर्थथी परोपकार थाय ॥५॥
वित्तं स्थिरं सुकृतकीर्तिकरं च बाहु, बल्यादिवविवि धतीर्थनिवेशिकानाम् ॥ केतुल्लसभरतपुण्ययशार्थ
वाद, मष्टापदं कश्व नानमदद्य यावत् ॥ ६० ॥ अर्थः-(विविधतीर्थ निवेशिकानां के० ) अनेक प्रकारना तीर्थमां धनने निवेश करनार पुरुषोनु, (वित्तं के०) इव्य, ते (सुरुतकीर्तिकरं के०) सुकतने अने कीर्तिने करनारंथाय . (च के०) तथा (स्थिरं के० ) ते ऽव्य स्थिर