________________
कर्पूरप्रकर, अर्थ तथा कथा सहित. १ तर राजा श्रीकमना पगमां आवी पज्यो पनी शेपदीने लश्ने श्रीलम पोताना पुरप्रत्ये आव्या. माटे दिगपरिमाणवतने धारण करई ॥ ४२ ॥
नोगोपनोगनियमोऽपि शिवाय चेन्न, स्याईकचू लश्वदेवपदप्रदस्तु ॥ प्रीणाति चातकमनन्यरतिं
पयोदश्ताशनैकरसमन्यन्तं वसंतः ॥ ४३ ॥ अर्थः- ( नोगोपजोगनियमोपि के ) नौगोपनोगनो नियम पण (प्राक् के०) प्रथम (शिवाय के०) मोदने माटे ने जो (नस्यात्चेत् के) न थाय तो पण (वंकचूलश्व के०) वंकचूलनी पेठे (देवपदप्र दस्तु के०) देवदपदने देवावालो तो निचे होयज त्या दृष्टांत कहे डे के (पयोदः के० ) मेघ, (अनन्यरति के०) नथी बीजा कोश्नी उपर प्री ति जेने एवा (चातकं के०) बपैयाने (प्रीणाति के० ) संतोष पमाडे ले अने ( वसंतः के०) वसंतऋतु जे जे ते (अन्यनृतं के०) कोकिलने सं तोषयुक्त करे हे ते, कोकिल केवो के ? तो के (चूतारानैकरसं के०) आम्र कलिका नदणे करीनेज ने एक रस जेने एवो डे ॥ ४३ ॥
हवे यांहिं वंकचूलनी कथा कहे . विंध्यपनीने विपे वंकचूल राजा राज्य करे . त्यां एक दिवस धर्मघोषसरि आवीने चोमासुं रह्या परंतु राजाना श्रा देशे करी कोइने धर्मोपदेश न देता हवा. चोमासुं वीत्या बाद धर्मघोषसूरिये विहार कस्यो तेमने वलावा माटे परिवार सहित केटली एक नाम सूधी वं कचूल राजा आव्या. पाला वलतां वंकचूल राजाने धर्मघोपसूरिये चार नियमो थाप्या. तेमांप्रथम अजाण्या फलनुनकाण न करवं. बीजो क्रोध च डे त्यारे साडात्रण मगला पाबा फरीने पली प्रहार करवो. त्रीजो राजानी पट्टराणीने मातानी पेठे मानवी. चोथो काकमांस नक्षण करईं नहिं ए वा चार नियमग्रहण करी राजा पाडो वल्यो. एक दिवस वंकचूलें किंपाक फलने अज्ञात फल जाणीने न खाधां. अने तेना परिकरें ते फल खाधां तेथी सर्व परिकर यमने घेर पहोतो वली एक दिवस वंकचल ग्रामांतरथी अर्धरात्रिय पोताने गामें आव्यो तिहां पोतानी स्त्रीना पडखामां कोक पु रुपने सुतेलो जोक्ने तेने साडात्रण मंगला पाडो फरीने प्रहार कस्यो ते प्र हार ते पुरुषना कपालमा लाग्यो त्यां ते वंकचूलराजानी बेन पुरुषनो वेष