________________
कर्पूरप्रकर, अर्थ तथा कथा सहित. ए श्रांहिं चारुदत्तनी कथा कहे . मिथिलापुरीने विपे नीमक शेठनो पुत्र चारुदत्त नामा हतो, तेने परणाव्या पड़ी तेना पितायें चतुराश्ने माटे वे श्याने घेर मूक्यो. त्यां तेणे वेश्याना व्यसने करी पोतानुं घर पण बोड्यु तेना पितायें मरती वखतें ते चारुदत्तने बोलावीकडं के हे ना! जन्म पर्यंत तें मारुं वाक्य पाव्यु नहिं. हवे बीजं कांहिं कहेतो नथी परंतु एट झुंज कढुं के कष्टना वखतमां नवकारनुं स्मरण कर, एम कहीने चा रुदत्तनो पिता मरण पाम्यो. पनी तेनुं इव्य बधु दीण थ गयु. तेवारें नि र्धन थको पृथ्वीमां जमतां नमतां ते चारुदत्तने को योगी मल्यो तेणें सु वर्णरस लेवा माटे रसकूपिकामां नाख्यो त्यां कूपिकामां मरण पामता एवा कोइ पुरुषने तेणे नवकार संनलाव्यो यने पोतें चंदनघोने पुबडे वलगीने कुवाथी बाहेर नीकली पोताना मामाने गाम गयो. तिहां मामायें अने पो तें कपास.ग्रहण कस्यो,ते कपासने अरण्यमां सजता हता,तेवामां दावा नियें करी कपास बलीने राख थइ गयो. पबीमामो कहेवा लाग्यो जे आपणे एक चामडानी धमणमा प्रवेश करीने रहियें,तो मांसना लोनी नारंम पदीयो आपणने उपाडी उडीने सुवर्णधीपमा लजाशे. तिहां सुवर्ण ग्रहण करगुं ? एम कही मामायें पोताना लीधेला वे बकराने मारवा माझ्या तेने चारुद ते वाखो तो पण मामायें सांजल्युं नही चारुदत्त पोताने बेसवा माटे जे मामायें बकरो आप्यो हतो तेने मरती वखतें नवकार संजलाव्यो पनी मामो नाणेज वेदु जण ते बकराउनी खालनी धमणमां वेता तेवारें जा रंमपदीये ते वेदुने मांसनी ब्रांतिथी नपाडी लीधा, ते सुवर्णही जाना ख्या, त्यां खोलमाथी निकलीने ते चारुदत्त एक मुनिनी पासें गयो. जेवामां ते गुरुनी पासे बेसे ले तेवामां एक देदीप्यमान कांतियें विराजमान देव ता तिहां आव्यो, तेणे प्रथम चारुदत्तने वांदीने पडी मुनिने वंदन कयं ते जो कोई बीजा त्यां बेठेला पुरुष मुनिने पूयुं महाराज आ देवतायें प्र थम चारुदत्तने वांदी पड़ी मुनिने वंदन करवारूप विपरीत वंदन केम कयुं ? गुरुयें कडं एवं पूर्वले नवे आ देवताना जीवने नवकार संजलाव्यो हतो तेना प्रनावथी ए देवता थयो में माटे एनो गुरु होवाथी एणे चारुदत्तने वंदन कमु. पड़ी चारुदत्तने ते देवे केटलुं एक इव्य प्राप्युं अने पालो तेने स्वस्थानकें पोहोंचाज्यो. अर्थात् ए चारुदत्त बहुकर्मी हतो परंतु तेणे पो