________________
कर्पूरप्रकर, अर्थ तथा कथा सहित. ३१ नगरीनेविषे गंगदत्तनामा शेठनो सागर नामेंपुत्र हतो तेने पितायें रुडा कुल नी कन्या परणावी. ते पुत्र पोताना सालानी साथे चमरुइगुरुने उपाश्रयें गयो. त्यारे तेना सालायें मशकरी करी जे हे कुमार! तुं युं गुरुपासेंथी दीक्षा ग्रहण करीश ? ताहरे तो गुरुनो पड मूक नहिं एम पोताना बनेवीने कहीने पढ़ी गुरु प्रत्ये कहेवा लाग्यो हे महाराज! आने दीक्षा आपो. ए प्रकारें साले नपहासथी कहे बते गुरुयें कोपायमान था नस्में करी तेना शिरनुं चुंबन कमु. पड़ी ते कुलीन पुत्र गुरुने कहेवा लाग्यो के, आ नगरने तमे मूकी दीयो, नहिं तर मारा स्वजनो मनें व्रतनो त्याग करावशे त्यारें गुरु कहे मारी पीमीमां चालवानी शक्ति नथी माटे ढुं चाली शकुं नहिं. तेवारे ते शिष्य गुरुने पोताना स्कंधपर बेसाडीने रात्रिये गाम मूकी चाल्यो गयो उंची नीची जंगामां चालतां गु रुने ज्यारे ध्रशको लागे त्यारे ते गुरु शिष्यने दमयी ताडन करे अने उर्व चन कहे. जे हे पापिष्ट ! सारा मार्गमां केम चालतो नथी? त्यारे शिष्य कहे के हे महाराज! दमायें करी महारो अन्याय सहन करो. दुं अप राधी बु एम पोताना स्वरूपने निंदतो निंदतोज केवलज्ञान पाम्यो ते वात गुरुने जाणवामां आवी तेवारें गुरु पण ते शिष्यने पगें पड्यो अने मिथ्या दुष्कृत देता गुरुने पण केवल ज्ञान उत्पन्न थयुं.
हवे बीजी विशाख चोरनी कथा कहे . कांपिढ्य नगरनेविषे वलन नामा श्रेष्ठी वसे . तेनो विशाख नामा पुत्र ते बापने अत्यंत वालो हतो. तेथी बालपणामांज ते पुत्रने सर्वकलामां कुशल अने सर्व शास्त्रनो पारगामी कस्यो तेने यौवनावस्थामां सारी तदनुरूप कन्या परणावी एक दिवस रस्तामां चालतां कौतुकें करी जुगारना स्थानमा जश्ने बेगे. त्यां थोडे थोडे तेने द्यूत रमवानुं व्यसन थयु. द्यूत रमतो तो सर्वस्व हारवा लाग्यो पितायें वायो तो पण रम्या विना रहे नहिं एम करतां बापना घरनी सघनी पुंजी हारी गयो. एक दिवस ते पापीयें वनमा फरतां मूर्ति मंत उपरामरूप एवा सप्तरुपिउने जोया. तेवारें तेनी समीपें यावीने बेटो तेणें धर्मोपदेश कस्यो ते विशाख, लघुकर्मी होवाथी दीक्षा ग्रहण करी तेने अतिचार रहित पालीने सौधर्म देवलोके देवता थयो. इतिशमप्रकरणं ॥