________________
इन्
जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. तानी स्त्री अने पुत्र ए बेतु एक शय्यामां सुतां हतां तेने जो कोध चज्यो तेवारे खज काढीने मारवा चाल्यो. तेटलामां पच्चरकाण लीधेनुं सांजऱ्या. पली तुरत सात मगला पाडो वव्यो तेटलामा बोकरो मा मा एम कहेतो जाग्यो अने कहेवा लाग्यो, के हे माताजी, मुजने कोई एक पुरुष मारवा थाव्यो ने. ते सांजली वंकचलने कोध नपशांत थ गयो, अने कहेवाला ग्यो, जे अरें में स्त्री अने पुत्रने मास्यां हत तो केटलु पाप लागत ? अने पश्चात्ताप करवू पडत परंतु में लीधेनुं पञ्चरकाण आडं आव्युं, तो क्रोध फल न लाग्युं, अने कोइनो घात परी थयो नहीं. ते माटे नव्य जीवें कां पण नियम अवश्य लेवो. कयुं ने के ॥ येन यश्चापि हि स्तोकः, कालस्य नियमः कृतः ॥ तस्यापि निष्फलो न स्यात, सप्तप्टष्ठकचोरवत् ॥१॥५॥ बकायनी हिंसा न माय तो एक त्रसकायनी गंमवी तेनो बापुमो दृष्टांत.
॥ नूपो वक्ति जनान् न याति पुरुषस्तं दन्मि योप्युत्सवे, श्रेष्ठेः पट् न गताः सुता हि पितरौ हंत्याशु तानो तदा ॥ मुंचालाहि धनं तमाहतुरमूं स्त्वं नाथ पंचाब्धिकं, त्रिध्येकं हि सुतं विमुंचति तथा धर्मानुयोगे मुनिः ॥ ए३ ॥ अर्थः-कोई एक राजा नगरलोकनें कहे डे के हुँ उत्सव मांडं बुं. माटे गामना लोकमांहेलो जे कोइ ते उत्सव जोवा नहीं थावशे, तेने दं मारीश. एवं सांजली सर्व लोक नत्सव जोवाने गया. पण एक शेठना ब पुत्र गया नहीं, ते वात राजायें जाणी. तेवारें बए पुत्रने बांधी मगाव्या. वलतां तेना मात पिता याव्यां अने तेणे राजाने बाजीजी करी पुत्रोने बोडाववानुं कडं, पण राजायें मान्युं नही. तेवारें धन आपवानुं आमंत्र ण कयुं, तोपण राजायें मान्यु नहीं. त्यारें पांच पुत्रोनें मूकवानुं कह्यु, ते पण राजायें न मान्यु. तेवारें चारने मूकवानुं कह्यु. पलीत्रणने, पडी वे ने एम विनंती करतां वट एक पुत्रने बोडवानुं कर्तुं. त्यारे एक पुत्र रा जायें जीवतो मूक्यो. तेम साधु पण धर्मनो उपदेश करी कहे के काय जी व मारवानुं बहुज पाप , माटे ब काय जीवनी रक्षा करवी. तेम बतां जो न काय जीव नगरी शके नहीं,तो वट एक त्रस जीव तो अवश्य उगा रवाज जोश्यें. कह्यु डे के, श्लोक ॥ संयतिः पितृसहदः, षटूजीवाः पुत्रस निनाः ॥ श्राक्षाः नृपतयो ज्ञेयाः, कुटुंबं मुत्सवानिधम्ः ॥ १ ॥ नंति पटुका यजीवान, कुटुंबाश्च श्रधालवः॥ एषां साधो सदोद्यो,रदैकं रदमानतः॥२॥