________________
जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. रेला एवा पण गुरु ( अजरामरत्वं के० ) अजरामरपणाने ( नवितरति के) नहि आपे गुं ? अर्थात् आपेज . जेम (तापातुरे के०) तापेंकरी आतुर एवा मनुष्यने विषे (अमृतरसः के०) अमृतरस (किमु के०) झुं (शैत्यमेव के० ) शीतलपणाने न पामे झुं ? पामेज. — बाहिं गौतमस्वामीनी कथा कहे जे.एकदिवस श्रीवीर मुखथकी गौतमें एवं सांजल्यु के जे स्वलब्धियें करीने अष्टापद पर्वतउपर चडीने चोवीश जिनने नमस्कार करे ते तेज नवमां मोक्ने प्राप्त थाय ने तेवारें.गौतमस्वा मी गगनमार्गे करी अष्टापद पर्वतनेविषे गया. तेमने गगनमार्गयकी आव ता जोड्ने पन्नरसोत्रण तापसो चिंतववा लाग्या जे या पुरुष केवी रीतें या योजन नंचा पर्वत उपर चडीशकशे? तेटलामां तो गौतम गणधर,रवि किरणोनुं अवलंबम करीने गिरिपर चढी गया. त्यां चोविशजिनने नम स्कार कस्यो. रात्रै रह्या त्यां श्रीवजस्वामीना जीवें तिर्यकर्जूनकदेव पणे. तेने बोध कस्यो. प्रातःकालमां गिरिथकी उतरता गौतमस्वामी रस्तामां पंदरसो ने त्रण्य तापसोने प्रतिबोध्या. पड़ी उधना नरेला एकपात्रं करी स वेने पार| कराव्यूं अदीपमहापसीलब्धियेंकरी परम अन्ननी वृद्धि था. पांचशे साधुने चलुं करतां केवलझान उत्पन्न थयुं अनेपांचसोने समवसरण जोतां केवल ज्ञान उत्पन्न थयुं. तथा पांचसोने श्रीवीरनगवाननीवाणी सां जलतां केवल झान उत्पन्न थयु. कहेलुं बे के॥कोडिन्नदिन्नसेवा,लनाम एवं च पंचसय कलिए । पडिबुझे गोयमदं, सणेणपणमामि सिधिगया॥१॥१९॥
कुवोधमतयोनितः कुगुरवोजमाल्यादिवत्, पुनः क्वचन वत्र वत्, सुगुरवोऽमलाजन्मतः॥करीरपिचुमंदवन्नधनसारसचं दना,घनान च खरोष्ट्रवजयतुरंगनाधिपाः॥२०॥गुरुधारं अर्थः-( जमाल्यादिवत् के०) जमाल्यादिकनी पेठे (कुबोधमतयः के) कुत्सितज्ञानमां ने मति जेनी एवा ( कुगुरवः के० ) कुगुरु जे ते मलवा तो (अनितः के०) सुलन डे (पुनः के ) वली (जन्म तः के०) जन्मथकी (अमलाः के०) निर्मल, एटले निष्पाप एवा (सुगु रवः के ) सुगुरु जे जे ते तो ( वजवत् के० ) वजस्वामीनी पेठे (क चन के० ) कोक ठेकाणेन होय. जेम ( करीरपिचुमंदवत् के०) केरडा