________________
दृष्टांतशतक.
३२७ त्वमबले नायं तु नैवैतयोः ॥ ययूयं कुरुथाश्च मुंचति तयोरये तदा कुम सं,नूमावंधगतिं तदग्रवगतावंधाविवापश्यताम् ॥ १०॥ अर्थ:-काइ एक निर्धन स्त्रीपुरुष काष्ट लेवाने माटे जाय ले ते समय एबेदु जणने पार्वती ये जोयां तेने जोई पार्वतीने करुणायावी तेथी शिवने कहेवां लाग्यां के हे स्वामी नाथ ! आ बेदु निर्धन स्त्रीपुरुषने तमो सुखी करो. त्यारें शिवजीयें कडं के हे अबला ! ए बेहुनुं रुडुं नाग्य ज नहीं,तो तेने आपणे शीरीतें सुखीया करी शकीयें ? त्यारे पार्वतीये कह्यु के जो आप तेने धनवान करो तो थाय. शंकरें ते वात स्वीकारीने ते बेहुनी आगल पोताना काननुं कुंम ल हतुं ते रस्तामा नांरव्यु. तेवारे ते नाग्यहीन स्त्रीपुरुष विचारवा लाग्यां के,अांधला मनुष्य रस्तामां केम चालतां हशे ? आपणे तेनो अनुनव करी जोयें. एम विचारी बेदु जण आंखो मीची चाव्या. तेथी रस्तांमां पडेलुं कुंमल तेमनी नजरें न पडयुं,अने कांक दूर जश्ने चनु उघाडी जोय. अ र्थात् ते जाग्यरहित स्त्रीपुरुषने जे स्थलें कुंमल पड्युं हतुं, ते स्थलें अंध मनुष्यने चालवाना अनुजवनी बुद्धि उत्पन्न थइ. कयुं के, नाग्यहीना न पश्यन्ति, नयनाग्रेऽपि मानवाः ॥ दंपतीन्यां यथा मार्गे, न दृष्टं कर्णनूषणम् ॥१॥ एम नाग्यहीन लोको नेत्र आगल पडेली चीजने पण जोता नथी. हवे पोताना स्वामीन चित्तेलित काम करनार मंत्रीनो दशमो दृष्टांत कहे जे.
॥ सत्रे राड्डरिणा कृतं च नृजलं गत्वा गतस्तत्स्थितं, दृष्ट्वा चिन्तितवान् सरो नुवि नवेत्तनदितं मंत्रिणा ॥ तेनागत्य सुकारितं यदि नृपः प्रोचे त दा मंत्रिणं, केनाऽत्रेदमतो मया स नृपते चित्तेप्सितं यत्त्वया ॥ ११ ॥
अर्थः-कोश्क राजा वनमा गयो. तिहां राजानो घोडो मूतस्यो. ते मू तथी खाबोचीयुं जराणुं. ते थंनाइ रह्यं, पण नूमीमांहे सूकाणुं नहीं. त दनंतर राजा वनमां सेहेल करी ज्यारे पाडो तेज स्थलें आव्यो. तो त्यां नहीं सूकाएलुं एवं मूत्रनुं खाबोचीयुं नजरे जोइने चिंतन करवा लाग्यो के, जो आ पृथ्वीनेविषे सरोवर होय तो जल सूकाय नहीं. ते राजानुं विचारेलु कार्य तेना मंत्रिय जाणी लीधुं, अने घरे आव्या पनी केटलाए क दिवसें मंत्रिय ते काणे सरोवर बनाव्यु. वली पण केटला एक दिव स पडी राजा ते स्थानकें आव्यो. त्यां सरोवर देखीने मंत्रीने केहेवाला ग्यो, के आ सरोवर कोणे खोदाव्युं ? त्यारे मंत्रियें कयुं के, हे राजन् ! ए