________________
४ जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. परें नय दाखवे, कपटी तप जपनी मति नवे ॥ ॥ अर्थः-ए चार्वा कने मते परलोक नथी, पुण्य नथी, पाप नथी, ते एम कहे , के जे पा म्युं सुख ले ते पोतें विलसो. जे माटें वर्तमान सुखने मूकीने अनागत सु खनी वांडा करवी ते खोटी , सुखनोगमा जे तकपदनी पेरें नरका दिकनो जय देखाडे जे, तेतो माता जेम पोताना बालकने हाक देखाडे , तेम लोकने नोलवीने ते कपटी पोतें जोगथी चूका, अने बीजाने चूकावे बे,अने तप जप कहेता राख्यानी मति एटले बुद्धि तवे एटले थाफे जे ॥७॥
॥एहवा पापी नाखे बाल, बांधे करमतयां बद्ध जाल ॥ आतमसत्ता तेहने हवे, जुगति करी सशुरु दाखवे ॥॥॥ अर्थः-चार्वाक एहवी जु ती युक्ति बोले तेथी ते कर्मनी घणां जाल बांधे डे, माटे सशुरु तेने यु क्तियें करीने यात्मसत्ता ने एवं देखाडे २ ॥ ए॥
॥ज्ञानादिक गुण अनुनवसिर,तेहनो आश्रय जीव प्रसिद॥पंचनूत गुण तेहने कहो, यि ग्राह्य न किम सहहो ॥ १०॥ अर्थ:-ज्ञान, दर्शन, सुख, वीर्य प्रमुख गुण जे अनुजवसिम अनुमानप्रत्यदें प्रसिद , ते गुणनो जे वाधार ते जीवश्व्य बे, ते अनुमानप्रमाणे आवे. ते अनु मानप्रमाण जे न माने ते परना मननो संदेह केम जाणे? अने तेवारें ते परने उपदेश पण केम द शके? अने जो तेहने झानादिक गुणने पंच नूतनो संयोगज गुण कहो, तो इंख्यि ग्राह्य केम न मानो? नूतगुण जे काठिन्य शीतत्वादिक ते इंडियग्राह्य ने चेतना इंशियग्राह्य नथी. तेमाटे ते श्रात्मानो गुण जाणवो ॥ १० ॥
॥तनु बेदे नवि ते वेदाय, तनुस नवि वधता थाय ॥ उपादान झाना दिकतणो, तेहथी जीव अलाधो घणो ॥ ११॥ अर्थः-शरीर बेदे , अ ने चेतनना गुण बेदाता नथी. तथा ते शरीरनी वृदिये वधता पण थाता नथी. तेमाटें ज्ञानादिक गुणर्नु उपादान ते यात्मा दे, तेने शरीरथकी थ लाधो मानो. जेमाटें उपादाननी हानि वृद्धियेंज उपादेयनी हानि वृद्धि थाय. जेम माटीनी हानी वृदिये घटनी हानि वृद्धि थाय . तेम इहां जा एवं. यद्यपि प्रदेशथी हानिधि यात्माने नथी तथा पर्यायनी हानिधि ज्ञानप्रत्ये एकेडियाद्यात्मपणे उपादानता सामान्यथी चैतन्यगुणप्रत्ये या त्मपणे उपादानता मानवी जोयें, नही तो लोकव्यवहार न मले॥११॥