________________
२५४
जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. मुनिवरने पास ॥ तिणे जई कस्यो हृदयमा वास ॥ देहादिक मूर्बा घेरियो॥ गले काली पाबो फेरियो ॥ १७॥ ग्यारमा गुण ठाणाथकी ॥ पापणीएं ते पाड्यो ऋषि ॥ अनुक्रमें पडतो ते अडवड्यो । पहिले पावडिएं जई प ड्यो ॥ १७ ॥ मिथ्यादर्शन मंत्रीने हाथ ॥ सुंप्यो ते मूर्नाएं अनाथ ॥ तव तें अरि सघलायें ऊठ॥पड्याते मुनिवरने पूंठ ॥१५॥परिघत पाप करावी तास ॥ एकेंश्यिादिकमां दीधो वास ॥ नरकादिक गतिमां नरपूर ॥ नवमां तेह नमाड्यो नूर ॥ २० ॥ उदय वदे सुणजो नजमाल ॥ चमोलरमी ए जाखी ढाल॥ कर्म तणी गति जे नर कले ॥ त्रिधा ताप तस दूरें टले ॥१॥
॥ दोहा ॥ ॥ ब्रह्मसूर नामें अने, नगर निरूपम एक ॥ सुनंद नामें श्रावक ति हां, वसे धनवंतो बेक ॥१॥ श्रेष्टिमां तें शिरोमणी, धना नामें तस ना र ॥ तनुज थयो ते तेहनो, पुमरिक नामें कुमार ॥२॥ सर्व गाथा ॥१३१६॥
॥ ढाल पञ्चोत्तरमी ॥ ॥ मेरो नाह नितुर अनिमानी हो ॥ ए देशी ॥ बालपणाथी ते बुद्धि दरीयो, सकल कलाएं वरी हो ॥ तेने जोर पठन मति जागी हो, थो डा दिनमां ते घणुं जणि ॥ गुणवंतें मुख्य गणित हो ॥ ते ॥१॥ अ धित विद्याएं ते अण धातो, कोई मुनिने पू. वातो हो ॥ ते तो आगम नो अति रागी ॥ सकल कलानो सघलो वेरो ॥ किहां वे कहो अधिके रो हो ॥ ते ॥ ॥ हादशांगिमां ने कहो साधु, चौद पुरवथी वाधु हो ॥ ते ॥ विद्या अनेरे गम न दीसे, जाणो विसवा वीसे हो ॥ ते ॥३॥ तव ते पयंपे केवडां तेह, तुमें पूर्व कहो बो जेह हो ॥ ते ॥ गुरुने पू बो ते कहे कुमरने, तव ते पूछे जई गुरुने हो ॥ ते ॥४॥ गुरु कहे ग ज सम मिसि जो थाय ॥ तो पूरव पहेलुं लखाय हो ॥ ते ॥ गण बम णी श्म मिसि पूंजे, सघलां लिखवा सूजे हो ॥ ते ॥ ५॥ पण पुस्तकें लिख्या नथि केणे, मान कह्यो मिसि एवं हो ॥ ते॥ पूर्व ए मुखपाठे जे जणाए, किणही लिरव्या न जाए हो ॥ ते ॥६॥ कौतक पामी ते कहे एतो, मुमने जणावशो एतो हो ॥ ते ॥ गुरु कहे ग्रहस्थने केम न गावं, तव कहे साधु में थाई हो ॥ ते ॥ ७ ॥ मात पितानी अनुमति मागी, संयम लीये ते सोनागी हो ॥ ते ॥ महा महोत्सवसुंलई दीदा, गु