________________
यश जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. ल मुफ नगटे, श्म चिंते ते ताम ॥ अहंकार को ऊफण्यो, गाढो तिणे वाम ॥ वे ॥ ७ ॥ जव गुरु कांक कहे फरी, तव त्राडी कहे तेह ॥ सा द तुमारा सांजली, हीए पडे वेह ॥ वे ॥ ए॥ मलि मलि एह मेहलो फरी, झुं करशो बेडि ॥ आ व्यो तुम उघो मुहपति, मूको माहरी केडि ॥ ॥ वे ॥१०॥ वेष तजावी वेगसुं, इणि परें अवहेलि ॥ सुप्या तिणे मो हना सैन्यना, तेहने तिण वेलि ॥ वे ॥ ११ ॥ उष्टें मली ते दीनने, निंद नीक ग्रहवेष ॥ पहेरावीने परे परे, दीधां दुःख अनेक ॥ वे ॥ १५ ॥ जीख मांगी करे चाकरि, पर घरें नरे पेट ॥ वरष तेहने वोल्यां घणां, करतां लोकनी वेठ ॥ वे ॥१३॥ अहो में भ्रष्ट बुझें नज्यो, धर्म त्यजी अधर्म ॥ अंत समय ते इणि परें, निंदे कत कर्म ॥ वे ॥१४॥ इह लोकें लही यापदा, पर नवें बदु पीड ॥ पामीश एहना प्रनावथी, जवनी पण नीड. ॥ वे ॥ १५॥इम ते आतम निंदतो, मरी ज्योतिषीमांहि ॥ अमरपणे जई रुपनो, सुण नृप उन्हांहि ॥ वे ॥ १६ ॥ तिहांथी चवीने जीवते, जव नमि नूर ॥ बोली ए तिहोतरमी, ढाल उदयें सनर ॥ वे ॥१७॥
॥ दोहा ॥ ॥ उपनो ते वलि अन्यदा, मंत्री सुत मनुहार ॥ राज्य पुरें रम्य श्राद ते, चित्रमति नामें कुमार ॥१॥ मावित्र परलोके गयां, तव पुत्र वी निज गेह ॥ पोते संयम आदरी, बदुदिन पाले तेह ॥ २॥ पूर्व परें मोह सैन्यने, मुहकम देतां मार ॥ अंते विषय सुख महानटें, हरव्यो ते अण गार ॥ ३ ॥ संयम विराधी सुर थयो, सौधर्मे सुर लोय ॥ पट्योपमने आ नुखें, तिहाथी चवीने सोय ॥४॥ नूरि नवांतर ते जम्यो, देमंकर नृप धाम ॥ कंचनपुरें थयो एकदा, सुत विजयसेन इण नाम ॥ ५॥ तिहां पण सदगुरु संगथी, धर्म सुणी सुखरखाण ॥ मात पितादि मूकिने, सं यम लीये सुजाण ॥ ६ ॥ तिमज हरखे रहे ते कने, सदागमने सदबोध ॥ मोहराजाना सैन्यसुं, यु६ करे ते जोध ॥ ७ ॥ सदागमसुं थयो स्नेह अ ति, सद बोधनो थयो पोष ॥ अप्रमाद नेद्यो अंगमां, स्थिर थयो संतोष ॥ ७ ॥ तव पाम्यो ते महा मुनि, अप्रमत्त गुण स्थान ॥ सिदिसौधनुं सुं दरु, सातमुंजे सोपान ॥ए ॥ सर्व गाथा ॥ १२ए३ ॥