________________
१७८
जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो.
जी ॥ ४ ॥ धीरपणुं धरिने ते माटे, उपाय एहेवो कीजियें जी ॥ जिम एहनुं समाधान याये, रियणनो अंत लीजियें जी ॥ ५ ॥ तव मंत्रीने कहे म हाराजा, युक्ति ए तूं जाणे सवेजी ॥ ते माटे जे तुजने गमे ते, हुकमत ते कीजें हवे जी ॥ ६ ॥ निज स्वामीना पाय नमिने, सदबोध वलतो एम वदे जी ॥ मनमांहिंथी यारति मेली, वात एक धरजो हृदे जी ॥ ७ ॥ य वश्य प्रापणने जावं घटे बे, कर्म परिणाम कने वही जी ॥ जिम पावकें दाधा प्रालीनी, पावक पाडे समे सही जी ॥ ८ ॥ शत्रुनी पण समय नही ने, मरजी माफक चानियें जी ॥ जिम सघलुं बाल्युं जे में, घरमां तेहने फिरि घालिये जी ॥ ए ॥ पोखिएं बैएं आपण एहना, गुन पहने सर्वदा जी ॥ यापण वली प्रदेश एहमो, फेरवता नथी कदा जी ॥ १० ॥ चा करी ए चित धरीने, दिलासो देशे किश्यों जी ॥ खाखर एहवोऽष्ट नथी ए, जोतां मोहराजा जिश्यो जी ॥ ११ ॥ नवमी ढालें नेह धरी ने, उदयरत्न' इम उचरे जी ॥ जाण अबे जे जिन वालीना, फेरव्या ते नवि फरे जी ॥१२॥ ॥ दोहा ॥
॥ सदबोधनुं कयुं सांजलि, इत्यादिक व्यवदात ॥ चारित्रधर्म ते चित्तमां, राजा थयो रनियात ॥ १ ॥ खागल करि मंत्रीशने, थोडे से परिवार ॥ धर्म राजा तव धाइने, पोहोतो तसु दरबार || २ || सर्व गाथा ॥ १५७ ॥ ॥ ढाल दशमी ॥
॥ निज गुरु चरण पसाय ॥ ए देशी ॥ सदबोध मंत्री ताम, अवसर जोईरे, कर्म राजाप्रति बोलिउरे || पडि वेलामां याज, प्रभु म साथेरे, तुमें पण अंतर कियोरे ॥ १ ॥ न घटे ए तुमने नीति, काल प्रमाणें रे, अधिके
जे वडो रे ॥ स्वनावे तुमें स्वामी, श्रमशुं तेणे रे, यांटो न राखो ए वडो रे ॥ २ ॥ जुनी स्थितिने जोय, केहनुं कयुं रे, लेखे तुमें मत लेखवो रे ॥ पालो पूरव प्रीत, न करो एक पखो रे, इम न घटे ऊवेखवो रे ॥ ३ ॥ मौन रही वडवार, तव ते नृप रे, मनमांहि विचारिने रे । अव्ययपुरथी एक, हुने कार्जे रे, सहायक आस्यो धारिने रे ॥ ४ ॥ सदबोधने ते देखाडे, aart, araria युं तदा रे ॥ तमने पण एक एह, सहाय थाशे रे, अनुक्रमें सजो मुदा रे ॥ ५ ॥ दवणां तो एहनां तेह, वेरी थासे रे, अनु मति महार | बेशी रे ॥ नहिंतो कुटंब विरोध, थाय यमारी रे, करशोमां
प्र