________________
३७
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. यकी हर्ष भने वामनरूप जोवायकी विषादने पामतां हवां, वली सर्वे ए म विचार करे ने जे,ए वामन, पुरुषोने विषे उत्तम , माटे गुणेकरी कन्या ने ग्रहवा योग्य ले पण तेमां वामनपणुं ,माटे केम देवाय ? विधातायें जो तेनुरूप सारं कर्यु होत, तो घणुं रुडं! पण जेवा एमां गुण , तेवु रूप नथी. तेथी धिक्कार ने देवने के जेणे रत्नने विषे दूषण निपजाव्यु! एम सर्व लोक खेद धरता हवा. हवे कन्या,राजा तथा कन्याना मातादिकें विंचायुं जे बाप पने व्यर्थ चिंता करवाथी झुं थाय? देवनुं कर्तुं अन्यथा न थाय, जो वामनने कन्या यापुं,तो लोकमां अपवाद थाय एवी चिंतायें झुं थाय ? जेमाटे म होटा पुरुषतुं वचन फरे नहीं, कन्या आपवा माटे कन्याने खेद, माताने शो क,शमनने हर्ष अने वरप्रत्ये वामन पणानो लोकापवाद थाय बे, पण वचन दीधुं ने ते अन्यथा केम थाय ? एम विचारीने राजा जेटने कन्या आपवानु कहे , तेटलामा निःकपट वाणीयी अनिमान मूकीने वामन बोल्यो जे, अावा उ गिया हीनांगने कन्या रत्न आप, ते तमोने पटे न हि. हंसली कागडाने केम देवाय ! माटें ए कन्या वरवाने हुँअयोग्य डं,तमें जो कदाचित् आपशो, तो पण ते कन्या. मुझने केम अंगीकार करशे ने मज सामंत, प्रधान प्रमुख लोक पण अत्यंत अनुचित कार्य केम देखी शकशे ? ॥ कयुं के ॥ यद्यपि न नवति हानिः,परकीयां चरति रासनोदां ॥ वस्तु विनाशं दृष्ट्रा, तथापि परिविद्यते चेतः॥१॥ अर्थः-कदाचित आपणी कांश हानि थती न होय तो पण पारकी शख जो गर्दन चरे. तो ने वस्तु नो विनाश थतो देखीने चित्तमा खेदतो थायज ॥ १॥ तेमाटे ए कन्या दीधी थकी पण महाराथी केम लेवाय ? पोताना वस्त्रने अनुलारें पगर्नु पसारवू थाय. तथा पोतानुं स्वरूप न जाणे ते पुरुप, केरडा, लिंबडा वगेरे पदार्थने विषे रक्त थयेलो अने शदादिक उत्तम वस्तुना वनथी दूर रहेलो एवो जे उंट ,ते थकी पण हीणो डे अर्थात् जे पोतार्नु पराक्रम, तोट्या विना काम करे, ते हीपो जावो. वली श्लेष्म तथा बडखाने सेवन कर नारी अने चंदनथी विमुख रहेली एवी जे मदिका , तेनाथी पण जे पो तानुं स्वरूप न जाणे, ते पुरुष हीणो जाणवो.
देवं, लेवू, वंदन, दान, चिकित्सा, घर, जोजन, वेस, सू, वा हन, उबान, स्थापन, प्रार्थना, ध्यान, विधान, मिलाप, युआ, जगाडवं,