________________
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. खबर सांजलीने तेने लक्रारूप पीडा- कुःख प्रगट थयु. तेने लीधे चिंतातुर थयो थको एम चितववा लाग्यो के हा मुझने राजायें पण विटपुरुपनी पेठे यहां रहेतां जाण्यो, तो हवे हुँ महारू मुख केम देखाईं ! तेमाटे हवे ढुं दूर देशांतरे जावं. एम चिंतवी गरुडनी पेरें उमीने शीघ्रपणे गणि काना घरथकी निकली पोतानुं रूप परावर्तन करीने नगरथकी बहार गयो. जाण्युंजे इहां मुझने को देखनार नथी. एम विद्याधरनी पेठे मणिना प्रना वथकी उंचो उबलीने कांइक दूर गयो. अनुक्रमें आकाश मार्गे अतिशय दूर देशांतरें क्यांश जतो दवो. त्यां शून्य अरण्य मध्ये अवधूत योगीने वेपे न मतो फरे तेवामां ते गश्वस्तु पामवानां सूचक शकुन थयां. ते देखीने म नमां एवं विचारे ने जे महारी औषधी ग . ते ढुं शहां केम पानीश ? ए वामां कोई अवधूत जयकुमारने मल्यो अने जयकुमारने पोता सरखो जा पीने ते महा औषधी प्रत्यें देखाडीने पूबतो हवो के हे स्वामी ! आ औ षधीमां गुण हशे ? जयकुमार पण पोतानी औषधीने उलग्वी, अर्पित थयो थको अवधूतने कहेतो हवो. या औषधी तुं क्यांथी पाम्यो ? ए विपे साचुं बोलीश तो तुमने ए घोषधीना गुण बने थानाय कहीश.
ते सांगली अवधूत बोल्यो, कोश्क महापुरुष पासेंथी ए महोटा उद्यम थकी तेनी घणी सेवा करीने घणे प्रयासे महोटी विद्यानी परें ए औषधी हुँ पाम्यो . परंतु एटलुं विशेष ले जे गारुडनी शक्तिनी पेरें ए औषधीने गुप्तपणे राखी तो तत्काल तेज दराने विपे महोटा दोपरूप महाग्रह प्रत्यें ए औषधीने में अनुनवी जे. एमां दोप रहेवानो हेतु शु ने ? माटे हुँ तमने पूडं तुं के, एंना विशेष आम्नाय गुण तमें जो जाणता हो,तो कहो. तेवारें जयकुमार ते चोर प्रत्ये स्पष्टपणे निश्चितपणे रोष करीने कडं के हे अनार्य! जो तुं चोरी थकी या वस्तु पाम्यो हश्श,तो ते दिव्यरूप वस्तु पा म्यानुं फल तो तुमने वेगलुं ने, पण आ ज़वें तथा परनवें तुमने अनर्थ थशे. विश्वासघात करवायकी उदय श्रयुं जे पाप ते पापर्नु तुने गुं फल कहूं? हे धूर्तना धूर्त ! तें जेम. मुझने वंच्यो में तेम जगतने पण वंचतो हश्श, ते माटे तुं को दिवस पापर्नु फल निश्चें पामीश. ते धूर्त जयकुमारना मुखथी ए म सांजलीने धूजतो थको ते औषधिने पृथ्वीमा फेंकी दश्ने जीवोयें फोलेला काष्ठसमान हृदयवालो ते धूर्त जीव लेइने नासतो हवो. कमु ने के दोष