________________
३७७ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. पारका दुःखनो नाश करे ते करुणा नावना, पारका सुखमां संतोष ते मु दिता नावना, अने पारका दोषने नवेखे ते उपेक्षा नावना जाणवी.
एवी केवली नगवानना मुखनी वाणी सांजली एकेकनी उपर मत्सर बांझी सद् पोतपोताने घेर गया; नगवान पण तिहांथी विहार करता हवा. देवकुमार तया प्रेतकुमार बेदु उज्वलपद बने कृष्णपद सरखा अनुक्रमें वधता हवा. सुरूप अने कूरूप, सारं नोजन ने हीणुं जोजन, सारो वेष अने वस्त्रहीन वेप, नत्सव अने अनुत्सव, एम बेहुनेविषे मातापितादि कने हर्ष शोक विषादादिकने उत्कृष्टुं कारण प्राप्त करता कांक मातेरा बा रवर्षना थया. तेवारे ते देवकुमार व्यंतरीना आदेशथकी राजानी पासेंथी राज्य मागतो हवो राजाय पण पूर्वे आप, कबुल कयुंडे तेनो विचार करी पोतानी कन्या देवकुमारने परणावी तेने राज्य थापी पोतें महोटा महोत्सवथी चारित्र लइ तपस्या करी शुक्ष अध्यवसायें चारित्र पाली केव लझान पामी घणा नव्यजीवोने प्रतिबोधी मोदे पहोतो.
हवे देवकुमारनी राज्यकदिनो आमंबर देखीने प्रेतकुमारनां मातापि तादिक पण पोताना पुत्रना पाणिग्रहणनोमहोत्सव अतिश्रामबरें करवानो जेवामां विचार करे ने तेवामां प्रेतकुमार ते वात जाणी पोतें प्रेत सरखो थ घरनो मूलस्तंन उखेडी हाथमां उपाडीने मातापितादिकने मारवा . दोड्यो ते जो मातापितादिक सर्व कुटुंब पोतानो जीव लश् नाशि गयां. तेवारें प्रेतकुमारे घर शून्य देखीने ते स्तंने ते घरने कूटी पाडीने सुवर्ण रू पादिक सारसार वस्तुयें नरेलु हतुं ते बालीने राख कयुं माटे अतिशय करो एवो देवतानो कोप बे ते दुःखे सही शकाय.
एम बारवर्षसुधी पाउला नवना दीकराने रागईर्षे करीने ते व्यंतरीयें एकने राज्य आप्युं अने एकना इव्यनो विनाश करी तोष रोषनु अतिया करुं फल देखाडीवात्माने कृतार्थपणुं मानती पोताने स्थानकें जती रही.
हवे समुनी वेलथकी मूकायो जे नदीनो प्रवाह ते जेवो पोताना मू लगा स्वरूपनी अवस्थायें रहे एवो धनशेतनो दीकरो पण पोताना मूल गा स्वरूपनी अवस्थायें रह्यो. माता पितादिकें पण जाण्युं जे अतिमुस्यां त अवस्थानो हेतु ा पुत्र आपणने अनिष्ट थयो बे.
एणे पाडले नवें माताने धर्मनो अंतराय कस्यो तेणेंकरी ऊःखियो थयो