________________
३४८
जैनकथा रत्नकोष जाग चोथो.
कूतरानी पेठे लाग जोतो बिजोया करेले मनमां विचारे बे के हुं एना घरमा पेसी जानं पण दिवसेंतो पेसी शक्यो नही तेवारे रात्रें खात्र खणवा ने जेवारें सऊ ययो तेवारे माता जेम दीकराने कार्य करतां वारे तेम ते धनमित्रने वारवा माटे माता सरखी बींक य पी जेटने खातर देवा जाय एटले विविध प्रकारनां अपशुकन थवा मांमयां ते अपशुकने वारते के दिवस बीत गया पण गणिकानुं घर चोरी शक्यो नही तेवारें ते धनमित्र विचारखा लाग्यो के वारंवार डुर्निमित्त थायने तेथी निश्चय ए धूतारी मने पकडो माटे एना घरमा चोरी न करवी जे उचित जाणे ते पु रुप माह्या जाणवा. यतः ॥ गयांमि गहासयमि, सुविलया सनणयाव
गेसु ॥ हवि हरीति पुरिसं, जह दिन पुल्वकम्मे हिं ॥ जावार्थः ग्रह जे ने तेने आकाशने विषे, तथा सकनने पण शुं विनीतपणुं खने शुं विनीतपएं एवं कां पण न सुजवा आापे एवी जे संशयवाली समजण ले ते समजण नेविषे चलावनार पूर्वजन्मना कर्म ले तेने ते मार्गे चलावे . तेम पुरुषने पण शकुन अपशकुन ए पूर्वकर्मने अनुसारे दसरडी जाय ले.
आज सातमो दिवस बे चोरी तो हाथमां यावती यावे पण अनर्थ तो प्रत्यक्ष देखाय बे. एम चिंतवतो ते सातमा दिवसनी रात्रिनेविषे कोइ क कोटीध्वजना घरमा खातर खणवा जेम पोताना घरमा पेसे तेम पेठो त्यां जवेळे तो ते व्यवहारियो एक कांगणीने अर्थ कोघेंकरीने पोताना बां कराने शत्रुनी पेठे ताडना करतो दीठो तेवारे ते धनमित्र चोरने करुणा उपनी जो हुं ए कृपणनुं धन लइश तो एनुं हृदय फाटी पडशे एवं वि चारी चंमालना घरनी पेठे तेना घरने पवित्र जाणीने त्यांथी बाहिर नि कलीने कोइ सोनारना घरमा पेठगे तेना घरमां गम ठाम नकरडाना ढग लानी पेठें रखना ढगला दीवा राजादिकना घरथकी ते रज ल यावीने ते सोनी धूलने धमी धमीने मांहेथी जे कां सुवर्ण निकले ते लीये वे पण एक अणु जेटली रज पण मूकतो नथी तेनी रांकनी पेठे घरना माणस प्रार्थना करे वे तो पण उठतो नथी, ए रीतें सोनीने धूल चुंथतो देखीने विचारवा लाग्यो जे एनुं धन पण महारे खपे नहीं एम चिंतवी सोनीना घरमाथी पण पाठो निकल्यो. पछी राजानी मानीति महर्दिक गणिका ह ती तेना घरमा पेठो तिहां पारविनानी लक्ष्मी तो दीवी पण सिंहासन व