________________
१७G
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. देशनिकाल कस्यो. ते वसुदत्त कोया काननो कीडे खाधेला कूतरा सरिखो किं हायें पण रहेवार्नुकाणुं पाम्यो नहि. धिक्कार हो हतबुद्धि पापिष्ट उष्ट अघोर पापना करनारने ! जेम हां क्यांही पण एने रहेवानुं ठेकाणुं नथी तेमज परनवने विपे पण ठेका' नथी, धिक्कार पडो गृह,मुग्ध, लुब्ध अणविचास्या कामना करनार,कष्ट अनुष्ठाने करी सर्व लक्ष्मीना दयना करनारने ? प्रत्यद अनर्थनो उपजावनार,माहानयनो उपजावनार एवं अग्नि सरिखो,गले फांसी सरिखो, सर्प सरिखो जे आकलं विष तेने परिणमावीने तेज नवने विपे ः सह मुख जोगवतो थको पुत्रादिक सहित दूर देशांतरेंगयो. त्यां कोक गामने विपे पूर्वनो मित्रहतो ते तेने मल्यो, तेने करुणा उपजवाथी पोताना मंदिरने विषे राख्यो, ने हृदयने विपे विविध प्रकारचें अःख जोगवतो हवो. कडं ले केः-दहई सयण वियोगो,दहअणाहत्तणं पर विएसे॥दहश्य अप्नखाणं,दह अकङ कयंपना ॥१॥ नावार्थः-मनुष्यने स्वजननो जे वियोग ,ते दहे जे. परदेशने विपे अनाथ पणुं होय,ते पण दहे ,कोइने खोटुंबाल दी, होय ते दहे ,अने अकार्य कयुं होय,ते पश्चात्तापें करी दहे ॥१॥ हवे ते वणि क विचारे के जो ए पोताने पाहणाणो बे,तो पण ढुं एने सुखियो करूं ! प्रापढ़वरखतें दुःखियाने उदारवो, ते महोटुं पुण्य . कह्यु केः-विहलं जो अवलंबर,आवश् पीडिअंच जो समुघर ॥ सरणगयं च ररकर, तिस्सुत्ते सुलकीया पुहवी ॥१॥ नावार्थः-निर्बलने बालंबन दे, पोतें आपदा मां पड्या बतां पण वीजानो नदार करे, शरणागतने शरण आपे, एवा त्रण पुरुषो पृथ्वीने अलंकृत करे ले ॥ १ ॥ एवं चिंतवीने ते वणिक वसुदत्तने जेम नवं जीवितव्य आपे, तेम मूडी आपीने व्यवहारने विपे प्रवर्त्तावतो हवो. कवि कहे जे अहो ! संसार तो असार , परंतु तेमांजे कोइने काहिं पण नपगार करवो ते सार . हवे वसुदत्त शेठ पापकर्मे कुः खियो धर्म रहित थ मरीने कर्मने अनुसारें जेवी गति घटे तेवी गतियें गयो. हवे शोकें करी गलित डे नेत्र जेनां, दीन जेनुं वदन ने एवो वसुद त्तनो पुत्र, पिताना मरणथी पोकार करतो अति शोकें करी पोताना पिता ने अग्रिसंस्कार करतो हवो. अने ते ठेकाणे तेणे पोताना पिताना नामनो विस्तीर्ण चोतरी कराव्यो. अने ते मध्ये वरस, मास, तिथि, वार, नत्र, सर्व लखाव्यां, लखीने पोताने घेर व्यो.