________________
११३ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. णाना ढगलानी पेठे किहांक मोतीना ढगला , चमोतीना ढगलानी पेकिहां एक परवालाना ढगला,खडीना ढेफाना ढगलानी पेठे किहांएक स्फ टिक रत्ननां ढगला, लीला घांसना ढगलानी पेठे किहांक नील रत्नना ढग ला, जांबुफलना ढगलानी पेठे किहांक रिष्ठ रत्नना ढगला, बोरना ढगला नी पेठे किहांक रातामाणिक्यना ढगला, काचना कटकाना ढगलानी पेठे किहांक हीराना ढगला, बीजा पण विविधप्रकारना मणिना ढगला, कांक रानी पेठे घणा पड्या ने. लाकडां जेम बालवाने माटें खडकी मूक्यां हो य तेम बावनाचंदनना ढगलाने ढगला खडकी मूक्या बे, तेणे करीने सु गंधमय बे, बहु मूल्यवान वस्त्रना गांउडा, देवडुष्य वस्त्रना गांउडा बांधी मू क्या , जाडा जीणा रत्न कंबल प्रमुख अनेक जातिनां जननां वस्त्रना गांउडा बांधी मूक्या ,वली माटीना वासणनी पेठे मणिना सुवर्णना नाजन नी उत्रेडो खडकी मूकियो .बीजा पण घणा घरने योग्य आसन सकादिक जे,एहवा पदार्थो घरने विपे देखीने विस्मय पामतो हवो. एह दिसमृद्धि सहित घर शूनुं केम डे ? एम विचारतो घरना उरडामांहि पेतो. तिहां जेम कमल करमाणु होय, तेम सौजाग्यादिक गुणे सहित एहवी स्वरूपवंती नवयौवना कन्या मुइ सरखी पडी देखीने, विस्मय पामीने चिंतवतो हवो. के अरे ! दैवनी गति कोण जाणे!!! घर तो था शदियें करी संपूर्ण ने कन्या एकली शब सरखीज डे. ते देखीने कांक खेद धरतो थको एक तुंबडं अमृतें नहुं देखीने विस्मय पाम्यो. तेमांथी अमृत लइ ते कन्याना सर्व शरीरें सिंचतो हवो. जेटले अमृतना बांटानो स्पर्श तेना शरीरें थयो, तेज वेलायें जेम संघमांहिथी ती वेती थाय,तेम ते कन्या उठी वेठी थइ. अने जेटलामा जुवे डे, तेटलामां तो तेणे हरिवलने दीठो, तेवारें प्रणाम करी स्नेहने वधारती एहवी वाणीयें करीने बोलावती हवी. के हे उत्तम ! ताहरा उत्तमपणानो में निश्चय कयो, जे तें मुझने नपगार कस्यो, तेणें करीने ढुं जाणुं हुं जे तुं उत्तम बो तो पण तुं कोण गे? केम वहां आव्यो हो ? किहां रहे ले ? ते कहे. हवे हरिबल कहे जे के विशाला न गरीनो मदनवेग राजा , तेहनो हुँ सेवक बुं. माहरूं नाम हरिबल डे, राजाने अति वन्नन . लंकानगरीनो राजा जे विनीषण डे, तेने नोतर वाने अर्थे मुजने मोकल्यो . अहिंसाधर्म प्रनावें देवतायें मत्स्यरूप धा