________________
२०४ . जैनकथा
जैनकथा रत्नकोष नाग चोयो. कन्यायें कह्यु के हुँ कालिचौदशने दिवसें रातें देवीना दर्शननो मिष लेख्ने देवीना मंदिरमा आवीश. तमें पण त्यां आगल जश्ने रहेजो. एम यथा स्थित ठेराव कस्या, पढी कामरागें विनीत शिष्यनी पे जे कांश कुमरीयें कडं ते मानीने पोताने घेर गयो. पनी तेना संकेतनो दिवस अने हरिब ल माजीना नियमनो दिवस एकज आव्यो. ते दिवसें देहराने विषे चिंतायें पीडित थको माही जा रह्यो ने. हवे जे मति ते कर्मने अनुसारेंज आवे , तेमाटे ते व्यवहारी पुत्र हरिबल चिंतवे जे जे ए कन्या तो कामयहें करी घेली थ बे, पण कां तेवो घेलो नथी. वली स्त्री जातें प्रसन्न कार्य नी करनारी होय , अने रात्रि मे ते पण पाप कार्यनी सहायक ने. व ली आगल मुने सुख थाशे, ते कोणें दीतुं छे ? पण हमणां तो ढुं अपरा धनो करनार थानं! अने वली मुने माबापनो वियोग पण थाय? तेमज राजाने खबर पडे, तो मने मारी पण नाखे? एवी आशंका उपनी तेथी जवानो अभिलाष तो तेने घणो हतो, पण मनमां जय आणी घेरज बे सी रह्यो, गयो नहिं. जाते वणिक बे, माटे बीकण जे ॥ यतः॥ स्त्रीजा तो दांनिकता, नालुकता नूयसी वणिग्जातौ ॥ रोषः क्षत्रियजातो, हिज जातौ स्यात् पुनर्लोनः ॥ १॥ नावार्थः-स्त्री जातने विषे कपटनाव घणो होय, वणिकने नय घणो होय, दत्रियने रोष घणो होय अने ब्राह्मणने विषलोज घणो दोय ॥१॥ जे घणो बीकण होय ते हि लोकनां सुख नो गवी न शके, परलोकें यात्मानु हित पण करी न शके,तेमज एवं जाग्य ए नुं किहांथी होय ? जेहनु पूर्ण नाग्य हशे तथा ते कन्या साथे पूर्वजन्मनो जेने संबंध दशे ते ए कन्याने परणशे ? हवे ते कन्या पोता, कार्य साधवा निमित्ने मा संघातें कारमो कलह करीने जुदी रही. पड़ी ते कन्या, संकेत ने दिवसें जातजातनां रत्न, आनरण, वस्त्र इत्यादिक सारी सारी वस्तु ल
घोडा उपर बेसीने दरवाजे आवी अने प्रथम दरवानने मुश्किा रत्न आ पी पोल उघडावी कालिकादेवीने मंदिरें गइ. पली निर्विघ्नपणे हर्ष पामती हरिबलने बोलावती हवी के, कोइ पुण्यवंत एहवो दरिबल नामें इहां ? देवीनी परें दिव्य अलंकारें नूषित अने तुरंगें बेठी एवी कन्याना अमृत सरिखां वचन कानमांही पञ्यां, ते सांजलीने माजी हर्ष पाम्यो, अने पो तानी स्त्रीची उधेग पामेलो एहवो ते हरिबल विस्मयपूर्वक हर्षित चित्तें