________________
३७०
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. धानें योगीने पकडवा माणस मोकल्या. योगी कागडानी पेरें नाशी गयो, मल्यो नहीं. घणा मंत्रवादी तेड्या, पण कोश्नो उपाय लाग्यो नहीं. जे वारें पूर्ण विष व्यापी गगुं, तेवारें मरी गयो जाणी हाथणी उपर चडावी यामंबर सहित स्मशाने लश् गया, अगरुचंदननी चिता करीने जेहवो रा जाने चितामांहे मूकवा लाग्या, तेहवोज राजा अांख नघाडी जोवा ला ग्यो. अने बोल्यो के या मुऊने झुं करोडो? तेवारें प्रधाने कर्वा महापात की योगी तमोने विष देश नाशि गयो पण हाथमा न आव्यो, मंत्रवादी तेड्या तेणें पण हाथ खंखेया, तेमाटें तमने मृत जाणीने इहां आण्या, ते सांजली राजायें कडं दुं केम निर्विष थयो ? प्रधानें कडं ते कारण तो कांश समजातुं नथी पण में एवं सांजव्युं जे जे कोइएक उग्रतपस्वी लब्धि वंत साधु थाय , तेना शरीरनो जो कोश्ने पवन लागे तो पण तेनुं विष जतुं रहे. ने निर्विष थजाय,तेवा कोई साधु याव्या होय, तोढुं कही शकतो नथी.
राजायें तेनी खबर करवा मागस मोकल्यां के जान को तपस्वीलब्धि पात्र साधु आव्यो के ? ते जो श्रावो. माणस पण जो आवी राजाने कहेवा लाग्या के हे स्वामिन् ! तमारा पुष्पाकर उद्यानने विषे चंप्रनाचार्य समवसस्या , राजा कहे साची वात ने, एने प्रसादें महाकै विष उतरी गयु, तेमाटें ए साधुने जर वांदीये. एम विचारी राजा तथा मंत्री प्रमुख सर्व लोक आचार्यने वांदवा आव्यां. राजा वांदी हाथ जोडी वेठो,आचार्य धर्मोपदेश दीधो. अवसर जाणी जीवास्तिवादनी प्ररूपणा करी तेवारें राजा ये नास्तिकवाद स्थाप्यो,अने कह्यु के जीव नथी,जो जीव होय तो घटपटा दिकनी परें देखाय ते देखातो नथी, माटें आकाशपुष्पनी परें जीव नथी.
गुरुयें कडं तें नजरें दीठो नथी,माटे कहे बे के जीव नथी तो तहारी स मज प्रमाणे मेरु महिधरादिक पर्वत पण नथी, तेम तहारा पूर्वज पण न थी. केम के ते पण तें दीठा नथी, परंतु तहारा पूर्वज नहीं,तो तहारी न त्पति पण न जोश्य, माटें तहारा पूर्वज तो अनुनवसिम थाय , तेम सु ख दुःखादिक जे आत्माना गुण डे,ते पण प्रत्यद देखाय . सुख फुःखादि कथात्मा अनुनवे ले. जे सुखदुःखादिकनो कोश्क धणी,ते आत्माजले.
राजायें कह्यु ए सत्य वात थइ, पण जीव पापें करी नरकें जाय अने पुण्यें करी स्वर्ग जाय, ए वात मलती नथी, जे माटे महारा पितायें घणां