________________
३४२ जैनकथा रत्नकोष नाग बीजो. कमाइ करी थावे जे, माटें जोइ तपासीने घरमां पेसवा देजो. तेथी मा ता पितायें पण तेने कह्यु के इहां तहारे माटें रहेवानी जगा नथी. जि हां तहारी बा आवे, तिहां जा. मृगांकलेखायें विचायुं जे एक विधाता वांके सर्व वांकुं थाय अने विधाता पाधरो होय, तो सर्व पाधलं थाय. __एम मावित्रं काहाढी थकी तिहांथी निकली मध्यान्ह समय एक वृद नी नीचें विसामो लेश आगल चाली एटले रात्रि पडी, ते रात्रि वृदनीचें अतिक्रमी प्रनातें तिहाथी चालती थइ, पण मार्ग नूली थकी एक विकट अटवीमां जर पडी. तिहां रोवा लागी,तेवारें चित्रलेखायें कयुं हे बहेन ! तुं त्रण दिवसनी नूखी बो, माटे कंदमूलादिकना आहार पाणी कर, तो जीवती रहीश अन्यथा गर्नपात थशे, तो बालहत्यानु पाप लागशे.
मृगांकलेखायें कर्तुं यद्यपि कंदमूलनु नपण वृत्तिकांतार आगारें करी अनुज्ञात ने एथी नियमनंग न थाय, तो पण ढुं नक्षण करीश नहीं. एवो ह लश्ने एमज नूखी रही. एवामां तिहां एक चित्रगुप्त नामें सार्थवाह आव्यो, तेणे आवी कयुं हे बहेन ! में महारा माणसना मुखथकी तहालं वृत्तांत सांजल्युं बे,हवे तुं रडीश मां. महारा सथवाराने विपे आव, तुं कही श तिहां हुँ तुमने मूकीश. एवा सार्थवाहनां वचनामृतें हर्ष पामी थकी पोतानुं सर्ववृत्तांत सार्थवाहनी पागल कही संनलाव्यु,अने कह्यु के हे सा र्थवाह ! तुं मुझने अवंतीसेनराजाना कटकमां पहोंचाड. हुं तहारो उपकार मानीश, सार्थवाहें हाकारो कस्यो. सार्थवाह तेने साथें आगल चाल्यो. कुलदेवीनी पेरें मृगांकलेखाने बाराधतो हवो,तेथा तिहां घणुं सुख पामी. ___ एवामां चित्रलेखा सखी वनमांहे इंधण लेवा गर, तेने एक निन्न उपा डी लइ गयो. सार्थवाहें घणुं जोवरावी,पण जडी नहीं. तेवारें मृगांकलेखा बोली हवे वली पूरी कर्म उदय याव्यां, जे महारी सखी पण महाराथी वि बूटी पडी. तेथी रोवा लागी. तेने सार्थवाहें आश्वासन देश समजावी राखी. __एवामा लाटदेश नजीक आव्यो, ते राजाने विजयराजासाथें मित्राचारी बे, तेमाटें तेणे मालवाथकी सार्थवाहने आव्यो जाणी मालवाना अवंती सेन राजानी साथे पोताना मित्रनुं वैर ले माटे सार्थवाहने खूट्यो. तेवारें मृगांकलेखा एक देवकुलने खूणे बुपी बेसी रही. अरण्यमांहे सिंहादिक वापदोनो स्वर सांजलवे करी जयाकुल थइ तेथी पुत्र जन्म थयो, तेनी