________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी. थ्यात्व , ते सांजली धनपालने जूठो पाडवामाटे राजायें कह्यु के, आ प्रासादनांत्रण हार , ते माहेला ढुं कया छारमांथी पाडो नीकलीश ? ते सांजली धनपाल पंमितें एक माटीना गोलामांहे कागल नाखीने थगीधर ना हाथमां आप्यो. अने थगीधरने कयुं के,राजा बाहिर निकल्या पनी तुं आ गोलो राजाने यापजे. एम कही थगीधरने शीख दीधी. राजायें विचा खु जे, त्रण धारमाथी एक हारनुं नाम एवं लख्युं हशे. माटे त्रणे हार ने पडतां मकी शिलाटने तेडावीमंझपनी शिला पानी हटावी नपरली वाटें राजा निकल्यो, निकट्या पडी थगीधरें माटीनो गोलो राजाने आप्यो रा जायें ते गोलो नांजी मांहेथी कागल काहाढीने जोयुं, तो तेमां एवं ल खेलुं हतुं जे राजा शिलाट तेडी मंझपनी शिला पाठी करावी उपर चार करी निकलशे? ते वात वांचीने राजा चमत्कार पाम्यो अने धनपालने घणुं दान दश्ने श्रीजिनशासनने प्रशंसवा लाग्यो.
वली एकदा प्रस्तावें तेज शिवप्रासादने विपे धनपालपंमितने साथें ते डीने राजा गयो. त्यां राजाये तथा बीजा सर्व लोकोयें महादेवने नम स्कार कस्यो, बने धनपालपंमितें न कस्यो, तेवारें राजायें कविने प्रब्यं के, तुं केम नमस्कार करतो नथी? तेवारें कवियें आ प्रमाणे कयुं.
॥ जिनेंचंप्रणिपातलालसं, मया शिरोऽन्यत्र ननाम नाम्यते ॥ गजें गंमस्थलदानलंपट,शुनीमुखे नालिकुलं निलीयते ॥ ए॥ अर्थः-जिने रूपी जे चश्मा तेने वंदन करवाने नत्कंतित थयेनुं जे मारुं मस्तक,ते जि नेविना बीजाने नम्युं नथी अने नमस्कार करनार पण नथी; जेम हाथी ना गंमस्थलपर बेसीने तेना मद करणना सुगंध लेवामां लंपट, एवा जे चमरा ते कुतरीना मस्तक उपर बेसवाने कोइ दिवस बता नथी. ते सां नली राजा रीशाणो अने विचाओँ जे, या ब्राह्मणनी जाति , ते अवध्य बे, पण एणे शिवने नबाप्या माटे एनां नेत्र काहाडी लेवां जोयें. पनी धनपालने राजा कडं जे, तुं मत्तक्षेषी बो. त्यारें फरी कवि बोल्यो.
॥ नवबीजांकुरजनना,रागाद्याः दयमुपागता यस्य ॥ ब्रह्मा वा विष्णुर्वा,ह रिर्जिनो वा नमस्तस्मै ॥१॥ अर्थः-मायारूपी प्रपंचना नत्पन्न करना रा एवा, जे काम, क्रोध, मद, मत्सर, लोन इत्यादिकथी रहित होय पड़ी