________________
१३०
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
लाग फाव्याथी योगी यें कुमरने कपाडीने पेला कुंममां नाखी दीघो. तेवोज पोताना साहसपणाथी ते फाल देतो बाहिर थावी पढ्यो अने ते यो गीने कालीने मिना कुंममां नाखी दीधो के तत्काल ते योगी सोनानो पुरुष बनी गयो. कुमारें सम्यक्त्व अने नवकार, जापनुं महात्म्य देखीने धर्म ऊपर यति यास्ता करी. कत्युं वे के, " वने रणे शत्रुजला निमध्ये, म हार्णवे पर्वतमस्तके वा ॥ सुप्तं प्रमत्तं विषम स्थितं वा, रति पुण्यानि पुरा कृतानि " नावार्थ:- वनमां, युद्धमां, शत्रु मां, जलमां, अग्निमां, महार्णव मां, पर्वतना मस्तकने विषे, निझामां, प्रमत्त व्यवस्थाने विषे महासंकटनी थ वस्थामां, पूर्वे करेलां कर्मो रक्षा करे बे. पठी ते कुमार सुवर्णना पुरुषने त्यांज दाटीने त्यां निशानी करीने दक्षिण दिशा तरफ चालतो थयो. रस्तामां जतां एक ठेका एक योगीनी चेली, पोतानी बीजी चेलीयोने कहे बे के, तमने वाली बधी वार क्यां लागी ? ते चेलीयो बोली के स्वामिनि ! अमें रस्तामां एक कौतुक दीतुं, त्यां अमने वार लागी. वली ए वात पण आपने सांजलवा जेवी बे. कयुं वे के, “ वार्त्ता च कौतुकवती विषदा च विद्या, लोकोत्तरः परिमलश्च कुरंगनानेः ॥ तैलस्य बिंदुरिव वारिणि डुर्निवा र, एतत्रयं प्रसरतीति किमत्र चित्रम्" पढ़ी पेली गुराली योगिली तथा एक कोरें को रहेलो कुमर ए बन्ने सांजवे बे, घने पेली चेलीयोमांनी एक चेली बोले :-के या जंबुद्धीपमांना जरतक्षेत्रमां वैताढ्य नामनो पर्वत बे. तेनी दक्षिण श्रेणीयें एक मंगलावती नगरी बे तेनो विद्युन्माली नामनो विद्याधर राजा अष्टापद पर्वत तरफ जतो हतो. चालतां चालतां हीपुर नामना नगरमा जई पहोतो. त्यां एक उद्यानने विषे महेंड्राजानी स्त्री रतिसुंदरी पोतानी सखीयोनी साधें जलक्रीडा करती हती, तेने जोवा सारु विद्युन्माली विद्याधर एक महोटा वृक्ष ऊपर चडीने बेठो खने तेनी सर्व रमत जोया करे बे, एटलामां रतिसुंदरी पोतानी क्षेमकरी सखी प्रत्यें पूढवा लागी के, मारा घणीने फूलनुं कंचुक मल्युं के नहीं ? क्षेमकरी बोली के तारा पुष्यना योगें मल्युं. रतिसुंदरी बोली के, केम प्राप्त थयुं ? देमकरी बोली के, चोरोयें नगरमां चोरी करी, ते बधा पकडाया. तेजने बांधीने कोटवाल रा जानी पासें लई गयो. राजायें न्याय करीने तेज॑नां घर लूटी लेवानुं ठराव्युं. अ 'ने कह्युं के, जे माल नीकले ते माल धीयोने खापो, तेजयें पोतपोतानो