________________
१२७ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
आपीयें ? तेम बतां जेम आपनी मरजी होय तेम करवाने अमें हाजर बैयें. एवां अति दीनतानां वचन सांजलीने कुमर बोल्यो के,नाइयो ढुं तमने म हाहं लेणुं माफ करूं .हवे सुखें जश्ने तमे तमारो माल तारो,अने तेनो विक्रय वगेरे करीने पोताना कृत्यमांलागो. ढुंमारु लेणुं को दहाडे तमा रीपासें मागनार नथी, तमें जीवता रह्या, तेथी जे पुण्य कर्म बंधायु, तेज मारा लेणामां मने मन्यु. एम ढुं मानी लश्श. एम कहीने पेलुं लखत फाडी नारख्यु. पान सोपारी मंगावी बधाने आपीने विदाय कस्या. तेथी व धा हर्षित थ कुमारनी कीर्ति गाइने पोत पोताने घेर गया. ___ बारामनंदन विचार करवा लाग्यो के, आजे घणुं इव्य मने मल्युं , तेनुं मारे गुं करवू ! कह्यु के, “दानं नोगोनाश,स्तिस्रोगतयो नवंति वित्त स्य ॥ यो न ददाति न जुंक्ते, तस्य तृतीया गतिर्नवति.” नावार्थ:-वित्त एटले धन तेनी त्रण गति थइ शके . दान, नोग अथवा नाश. तेमां पे हेला बे प्रकार नहीं कस्याथी त्रीजो नाश नामनो प्रकार थाय छे. माटे गुजकार्यने अर्थे इव्य खरचवू, तेज योग्य वे. पनी चैत्योपाश्रय, साधर्मि वात्सल्य, साधुजन पोषण, बंदीजनमोचन, दीनोदार, तथा याचक जन संतोष, इत्यादिकने विषे लक्ष्मीनो नपयोग करवा लाग्यो. चलें दिवसें घणो महोत्सव करी राजकन्या परण्यो, तेनीसाथें सात नूमिना आवास मांहे क्रीडा करतो रहे ने अमुलिक रत्न वटावी खरचीने यश लीये .
एम करतां को एक समयें अईरात्रिने विपे निशमां सूतो हतो तेमां तेने एक स्वप्न लाईं, तेमां तेणें एवं जोयुं के,लक्ष्मीपुर नामना नगरमां न मदा नदीना तटनी कपर पद्मावतीयें अमिनी चिता करावी अने तेमां पेस वानी तैय्यारी करी जे. एटलामा जागी कठ्यो. तेवारें माहा दुःखने पामी ने चिंतवना करवा लाग्यो के,मुमने पुष्पy कंचुक मन्युं नहीं, ते तो रह्यु, पण उलटो पद्मावतीनो वियोग थयो. ते विरहथी पुरवी या थकी तेणें थ निमा प्रवेश तो नहिं कस्यो होय ? जो एमज थयुं होय तो महालं जीवि तव्य शा कामर्नु बे ? आटला दिवस सुधी ते खचित जीवती रही नहिंज होय ! तेणें अमिनी चितामां पडीनेज प्राण खोयां हशे, एमां संशय नथी! मनें स्वप्न साधुं ते खरुंज होवू जोयें. जो एम थयुं होय तो ढुंज खरेख री स्त्रीघात। थयो बु. तेनुं मने पाप लागुं ! हवे मने पण शरीर राखीने गुं