________________
श्रीनेमिनाथनो रास खंमत्रीजो.. २३४ तणां बहु बाल ॥ सां० ॥१२॥ उष्ट जाली फाले तिहां तस, करतो ६ धा जाग रे ॥ जीरण वस्त्र तणी परें सद्ध, नांखे धन्य महानाग ॥ सांग ॥ १३ ॥ वृंदारक बने एक दिने, गया कम तथा बलदेव रे ॥ जमुना न दी तीरें रहे करे, दंश ए नागनी टेव ॥ सां० ॥ १४ ॥ दृष्टिविष ते नाग ने कांइ, कम ते काढे बार रे ॥ जलक्रीडा सुखें शिशु करे, धरी आणंद अंग अपार ॥ सां० ॥ १५ ॥ मेप ने खंर एकदिन हणे,ते बलदेवने वली का न्ह रे ॥ वात ते कंसें सांजली, तव नाते। तेहनी शान ॥सां०॥ १६ ॥ निश्चय करवा कंसडो, ते पडह वजावे त्यांहि रे ॥ धनुष सनामां मूकीयुं, तस पूजा तणे उत्साह ॥ सांग ॥ १७॥ एह धनुष आरोपतो, जे देखें न जरें अत्र रे ॥ सत्यनामा मुफ बहेनडी, परणा, नहिं उडत्र ॥ सां० ॥ १७ ॥ अरधुं राज ते आपलं इम, मोबव मांमयो राय रे ॥ सामंत रा य प्रमुख घणां तिहां, उत्साही सदुयाय ॥ सांग ॥१॥ नंदन मदनवेगा तणो ते, श्री वसुदेवनो पूत रे ॥ शौरीपुरथी सांजली ते, आवे धरी आकू त ॥ सां० ॥ २०॥ बलदेवनी पासें रह्या ते, नंद गोठमां रात रे ॥ बाणा लही बलदेवनी ते, कृष्णने लेई जात ॥ सां० ॥ २१॥ रथवरमां ते बेसि ने जाय, मारग चाव्या दोय रे ॥ शाखा वलगी वट तणी कां रथ ते नं चो सोय ॥ सां० ॥ २५ ॥ अनादृष्ट कुंअर तिहां नवि, मुकावी शके तेह रे ॥ कृष्णे वड ते नांजीयो महा, बलीयो धरत सनेह ॥ सां०॥ २३ ॥ दे खी जुजबल तेह, मन, हरख्यो तेह कुमार रे॥ पहोता चापघरे हवे,ति हां देखे चाप ने नार ॥ सां० ॥ २४ ॥ देखत विधाणी घणुं लाग्यां, काम बाण ते नार रे ॥ मांहो मांहे देखतां कांक्ष, उपन्यो हर्ष अपार ॥सां॥२५॥ देव अधिष्ठित चाप ते नवि, लेइ शके अनाधृष्ट रे ॥ लेवा जाये दृष्टिथी प प, पडीयो ते नष्टष्ठ ॥ सांग ॥ २६ ॥ सत्यनामा हंसती तदा, तव कृष्ण खम्युं नवि जाय रे॥लीलायें लेइतेहने,आरोपे चाप ते ताय ॥ सां॥२७॥ बद राजा बलिया मल्या ते, हरख्या देखी तास रे ॥ नारी विशेषे हरखती कांइ, देखी पुण्य विलास ॥सां॥२॥ त्रीजे.खंमें बातमी कही,ढाल प्रथम अधिकार रे ॥ पद्मविजय कहे पुण्यथी कांश, होवे जयजयकार ॥ सां॥३॥
॥दोहा॥ ॥ अनादृष्ट कुंअर हवे, कृष्ण ले निज जाय ॥ पहोतो तात तणे घरे,