________________
सिंदूरप्रकरः
७५ नाषाकाव्यः-कवित्त मात्रात्मक बंद॥दीरघ आउ नाम कुल उत्तम, गुन संपति आनंद निवास ॥ उन्नत विनौ सुगम नव सागर, तीन जुवन महि मा परगास ॥ नुज बलवंत अनंतरूप वि, रोगरहित नित नोग विलास ॥ जिनके चित्ते दया तिन्हके रुख, सब सुखं होत बनारसि दास ॥२०॥
कथाः-एज नरंतदेत्रमा गजपुरनगरें सुनंद एवे नामें कुलपुत्र रहे . तिहां धर्मवंत प्राणी जिनदोसनी साथें तेने महा प्रीति जे. एकदा ते बेद्ध मित्र वनमां गया, सिंहां सुराचार्य समान धर्माचार्यने देखी नमस्कार क रो, तेणें दयामूल धर्मनो उपदेश दीधो, ते उपदेश सांजली गुरुने कह्यु के हुँमांस नणर्नु पञ्चरकाण तो करुं पण माहाराथी महारो कुलाचार केम नकाशे ? गुरुयें कह्यु के धर्माचार खरो समजवी. धर्मनी वेलायें कां या लंबन न करयु. ते सांजली सुनंदें तरत जीवदयावत यादयुं. मांसनक्षण नो नियम लीधो, सर्व जीव पोताना आत्मा. सरखा जाणतो बतो सुखें बत पाले जे. एम करतां घणो काल थयो. एकदा उर्जिक पडद्यु, सर्वत्र धा न्य मोडुं अयुं, ते अवसरें सुनंदनी स्त्री कहेवा लागी के है स्वामी ! स्वकुटुं व पालवा माटें माउला पकडील आवो. तेथे सुंनंदें कडं के हे गंमी! महारी आगल एवी वातज करवी नही. गमे तेवं कष्ट प्राप्त थशे, तो पण ढुं हिंसा आदरीश नही, तेनी स्त्रीयें कलुं के तुं महानिर्दयी बो, कुटुंबने कष्ठ करवाथी लोकमां अपयश थाशे. एम कही. तेनो सालो बलात्कारथी तेने माउला पकडवा माटें लश् गयो. तिहां जाल नाखी तेमां मालां था व्यां, पण व्रत साचववा माटें ते पाबां पाणीमां नाखी दीधां, घरे खाली हा थे आव्यो. वली बीजे दिवसें स्त्रीनी प्रेरणाथी गयो, ते दिवसें पण तेमज माबलां मेजी घेराव्यो, त्रीजे दिवसें स्त्रीनी प्रेरणाथी गयो पण तिहां मालां पकडंतां मालांनी पारख नांगा, तेथी त्रास पाम्यो, पंबी सगांने कहीअनशन करी मरण पामीराजगृही नगरीयें नरवर्मराजा राज्य करे, तिहां मणीयार नामा शेठनी सुयशा नामें नार्या तेनी-कूखें आवी सुनंद नो जीव पुत्रपणे नपनो. तेनुं दामनक एवं नाम पाडयुं.ते आठ वर्षो थयो, तेवारें शेठने घेर माहामारीनो नपश्च'थयो, तेथी घरना माणस सर्व मरण पाम्यां. आयुने योगें एक दामनक जीवतो रह्यो. राजायें तेने घेर चोकी राखी, दामन्नक दुधातुर थको घर घर नीख मागवा लाग्यो. एकदा