________________
२६४ जैनकथा रत्नकोष नाग पदेलो. त्ताप करती बत्रीश वहूरोनी सार्थे तथा श्रेणिकराजा मली अनशनस्थान के बाव्या, साधुनने वांदी कष्ट खमता देरकी आश्चर्य पामी पाना पोताने घेर अाव्या. ते कृषि सर्वार्थ सि-६ विमानें पहोता एकावतारी थइ मोद पा मशे, माटे जे नावथी सुपात्रने. दान.आपे,तेने लक्ष्मी स्थिर थाय. दिवसें दिवसें नवनवा नोग पामे. ते ऊपर ए शालिनानी कथा कही ॥ श्रीमहीर जिनाधीशं, गौरवर्ण गुणोत्तमम् ॥ तरुणं कसणाकार, महिमाश्रित माश्रये ॥ पदाद्यादरैः श्रीगोतमनाम ॥ २४ ॥.
हवे पच्चीशमी बवीशमी टन्बानो उत्तर दोढगाथायें करी कहे . . · ॥ गाथा ॥ पसुपरिक माणुसाणं, बालेवि दु जो विधए पावो । सो अपवच्चो जायइ, अह जाय तो विवजिता ॥ ४१ ॥ जो हो दयापर मो, बहु पुत्तो गोयमा जवे पुरिसो॥ ज़ावार्थः-जे पापी पुरुष ढोर प्रमु ख पशुनां बालको तथा हंसप्रमुख पदीनना बालको तेमज मनुष्यंना (बा लेवि के०) बालकोनो दुइति निश्चे ( वियए के० ) विबोह करे एटले तेमनो मात पिताथी वियोग करे ते पुरुष (अणवच्चो के ) अनपत्यो ए टले अपत्य जे बोरु तेणे करी रहित थाय. (अह के०) अथवा कदापि तेने बोरु थाय तो पण (विवङिजा के०) विवर्जिता एटले जीवे नहि जेम सिदिवास नगरै वर्षमानशेठनो दद्दो एवे नामें 'पुत्र हतो ते संतान विना अपार'कुःखी थयो ॥४१॥ तथा जे पुरुष सर्व जीवदयापर होय एटले दयावंत होय. हे गौतम ! ते पुरुषने गुणवान, दाह्या, विवेकी एवा घणां पुत्र थाय. जेम पूर्वोक्त वर्षमान.शेठनो महोटो पुत्र देसल हतो तेने घणा पुत्र थया ॥ ते देशल तथा ददानी कथा कहे .
सिदिवास नगरें वईमाननामें वणिक वसे डे, तेने देसल अने दहो ए नामें बे पुत्र ग्यया. तेमां देसल महा दयावान् ,अने दहानु हृदय निर्द य ले. युवावस्थायें देसलने देवीनी अने दहाने देमती एवे नामें कन्या बा परणावी. तेमां देसल धर्म करणी पण करे, लक्ष्मी पण उपाऊँ, य ने सुख पण नोगवे. ए रीत त्रणे पुरुषार्थ साधे. अने दद्दो तो मात्र लक्ष्मी पेदा करवी अने सुख जोगव, एटलुंज साधे, पण धर्म न करे, माहालो जी थको धर्मनी वात पण जाणे नही. अनुक्रमें देसलने गुणवंत पुत्रो थ या, तेनी माता देवीनी पोताना पुत्रोनुं लालन पालन करे खोले बेसाडे,