________________
२५२ जैनकथा रत्नकोष नाग पदेलो. शगामिनी विद्यार्नु पद संजारी थाप्युं तेनो उपकार अने बीजो श्रीजिनध में बताव्यो. ए.बे उपकार तें मुझने कस्या. तेथी हुँ तहारो उसींगण को रीतें थ शकुं नहिं. एटबुं कही फरी शेठने कहेवा लाग्यो के महारा पि तायें एक.निमित्तियाने पूज्यु तुं के महारी पुत्रीनो वर कोण था ? निमित्तियायें कह्यु दतुं के तहारा पुत्रने विद्या वीसरी जशे तेने जे संनारी थापशे, ते ताहारी पुत्रीनो वर थशे. तेमाटे हे शेत तमारा पुत्रने महा री साथें वैताढय पर्वतें मोकलो तो विवाह करीयें. ते सांजली शेठे पुत्रने वैताढय पर्वतें मोकव्यो. तिहां गुजलने विवाह करी पली विद्याधर तथा कुशल अने कुशलनी स्त्री एत्रणे जरा शाश्वतां चैत्य वांदवाने माटें गयां, सर्व चैत्य वांदीने चैत्यना मंझाव्या. तिहां चारणश्रमण मुनिने वांद्या. मुनियें विद्याधरने कयुं के हे तुं तहारा. बनेवीथकी जिनधर्म पाम्यो बो.
तेवारें मुनिने ज्ञानवंत जाणी कुशलें पूज्युं के हे महाराज ! कया शु नकर्मना उदयथी पदानुसारिणी प्रज्ञा जे बुद्धि ते अत्यंत निर्मल मुजने प्राप्त थइ ? अने महारो कुमारो मुखरोगी मूर्ख कुरूपवान् थयो, ते कया क मथी थयो? वली एनी ऊपर महारो घणो स्नेह शाथी थयो ? ते मुफने कहो.
मुनि बोल्या के.या नवथकी त्रीजे नवें तुं अने कुमारो मली वे जण आंबो अने लींबो एवे नामें कुलपुत्र मित्र हता. तमारे परस्पर घणो स्नेह हतो, तेमां को निरंतर गुरुनी सेवा करे, पुण्य पाप संबंधि विचार पूबतो रहे. वंली गुरुना कहेवा ऊपरथी पांच वर्षने पांच मास पर्यंत ज्ञानपंचमीनुं तप, विधिपूर्वक एकाग्रचित्तें तेणें कीधु. झान अने ज्ञानवंतनी घणी न क्ति कीधी. तेना पुण्यथी आंबानो जीव मरीने देवलोकें देवता थयो.तिहां थी चवी तुं वेसमणशेतनो पुत्र थयो बगे. __ अने लींबानो जीव तो नास्तिकवादी थको जीवहिंसा करे, रूडं खावं, रूडं पी. स्वेबायें फरवू, नगवायी गुं थाय ? तथा धर्म करवाथी गुं थाय ? एनुं फल कांश नथी? जे धर्म करे ते वधारे दुःखी थाय ? एवी चिं तवणा करतो तथा लोकोने पण एवोज उपदेश देतो फरे. यद्यपि बेदु मित्र हता तथापि स्वनावमा एक बीजाने यांतलं घणुं हतुं जो पण एकज गांवें बांधेला होय, तो पण जे काच ते काचज कहेवाय,अने मणि ते मणिज कहेवाय. तेम बे मित्र हता तो पण आंबो ते धर्म स्थापन करतो बने