________________
१४
जैनकथा रत्नकोष नाग पहेली.
A
कुमरंनी उपर दूषण चूढावुं, तो पढ़ी महारां द्वैपण ए प्रकाशी शकशे नहीं, एम विमासी. राजा प्रत्यें बोल्यो के हे स्वामिन्! ए बात कहेवा योग्य नथी, केम के कुमरें मुऊने प्रथमथी सोगंद खवराव्या. बे. एवं सांजली राजा वली विशेष आग्रह करी पूढवा 'लाग्यो, तेवारें राजाने सोगंद या पीने सजन कहेतो हवो, के वासपुरी नगरीमें नरवाहन राजानो हुं पुत्र बुं. ने ए महारा घरनी दासीनो पुत्र बे.. कर्मयोगे देशांतरें जमतो थको विद्या पाम्यो, तेवारें नीचजातिथी लंका पामीने घरमा रहे नहीं. देशांत रेंज नम्या करे, ते जमतो जमतो तमारे नगरें श्राव्यो विद्यावंत माटे तमें चादर दीघो. पूर्वकर्मना प्रसादथी राजपदवी पाम्यो, धने हुं पण महारा पिताथी पराभव पाम्यो थको इहां याव्यो. मने एणे उख्यो कार के मर्मनो जाए मर्म जाणे, तेथी एणे मुकने पोतानी पासें राख्यो. हे स्वामी ! एनी वांत में तुमनें कही, पण एमांहे नली बार कांई नथी. एवीवात् सांभली राजा विचारमां पड्यों जे में अविचायुं काम करूं; राज जाये तो जें जाउ, धन जाये तो चलें जान. परंतु माराथी माहारो वंश मलीन थयो ते अत्यंत कार्य सुयुं. एम चिंतवी जमाइने मारवा माटे राजायें अंतरंग पुरुषने तेजावीने कहीं के आजरात्रिये घरमांदेले रस्ते जे यावे, तेने तरत समाधान करि नाखजो. सेवकें पण तेंवीज रीतें राजानी खाज्ञा प्रमाण काँधी, राजाचें रात्रिने समये नलो पुरुष मोकलीने कुम रने मारवा माटें तेडाव्या, तेणें जइ कुमरनें वीनव्यो, जे यापने राजा थ वश्य तेडे बे. कोइ महोद्धुं कार्य बे, तेमा घरमाहेले रस्ते यइनें श्रावो. कुमर पण तेवीज रीतें सऊ थइने जवा लाग्यो, तेवारें स्त्री- बोली हे स्वामी ! नोला थइ रात्रें जाउ हो पण राज्य स्थिति मलीन बे ॥ यतः ॥ काके शौचं द्यूतकारेषु सत्यं, सर्पे दांतिः स्त्रीषु कामोपशांतिः ॥ क्लीवे धैर्य मद्य तत्त्वचिंता, राजा मित्रं केन दृष्टं श्रुतं वा ॥ १ ॥ ते सांजली कुमर बोल्यो हे सुनगि! तुं कहे बे, ते सत्य बे, परंतु राजानी श्राज्ञा लोपीयें तो महादोष लागे ॥ यतः ॥ श्राज्ञानंगोनरेंाणां, गुरूणां मानमर्दनम् ॥ पृथक्शय्या च नारीणां शस्त्रवधउच्यते ॥ १ ॥ ते सांगली स्त्री बोली तमें कहो बो ते पण सत्य बे माटे हमणां मित्रने मोकलो, कुमरें पण तेमज क ने सनने मोकल्यों मार्गे जातां राजाना सेवकें पूर्व
C
c