________________
२३४ जैनकथा रत्नकोष नाग पहेलो. हंकारी होय, अक्रोधि दमावंत होय, दोषवर्जित एटले जीवघांतादि दोष रहित होय, 'मध्यस्थो नयसाधुगुणेषुस्थितः' एटले सुपात्रने दान दीये, न्यायवंत होय, महात्मा साधुना गुण वखाणे ते जीव मरण पामीने मनु ष्य थाय, जेम सागरचंद मरीने पहेलो कुंलगर विमलवाहन थयो ॥२०॥
हवे ए वे यहा उपर सागरचंड शेठ अने.अशोकदत्तनी मली एकज कथा कहे जेः-यथा महाविदेहदेवने विषे अपराजिता नंगरी ईशान चंदराजा राज्य करे . तिहां चंदनदास एवे नामें श्रेष्ठी वसे ! तेने गु गवंत एवो सागरचंड नामा पुत्र बे. ते सरल चित्तवालो निरंतर धर्मी बने आचारें करी निर्मल ले. तेने अशोकदत्त नामें मित्र जे; ते माया वी . मनमां कपटी कूडो जे. एकदा वसंतमास आवे थकें रानानो या देश थयो जे आजे वसंतकाडा करवाने .मा. सर्वलोकें वनमांहे आवq. ते वात सांनतीने सागरचंड तथा अशोकदत्त ए बेदु वनमां गया. अने राजा पण परिवार सहित वनमां आव्यो. एम लाखोगमे.लोक तिहाँ ए कठां थयां. सर्व स्थलें गीत, गान, नाटक, जूलादि कौतुक सर्वलोक क रवा लाग्या. ते अवसरें राखो राखो. एवो कलकलाट शब्द लांजल्यो. ते वारें सागरचंड नजीक होवाथी तरवार हाथमां लश्ने तिहां गयो, तो चो रोयें अपहराती एवी पुण्यनर शेनी दीकरी प्रियदर्शनाने दयामणी दीती. तेने सागरचं बलें करी मूकावी. ते वात सागरदत्तना पिता चंदन दासें सांजली जेवारें पुत्र घेर आयो तेवारें पितायें शिखामण दीधी, जे हे वत्स ! नक्षतपणुं न करीयें, कुलनी मर्यादा प्रमाणे बल फोरवीयें, ६ व्यने अनुसारें वेश पहेरीयें, कुसंगति .परहरीयें, महोटानो विनय सेवी ये, वडायें कहेलां चार वचन सहन करीयें, तो महत्त्व पामीयें. माटें तुं तहारो जे अशोकदत्तमित्र , तेनी संगति टालीने श्रीजिनधर्मनुं पालन कर. एवी पितानी शीखामण सांजली सागरचंबोल्यो के हे तातजी! जेम लाज जाय ते वात हुं नहीं करूं. एवा पुत्रना वचनथी पिता हर्ष पाम्यो.
हवे पुण्यनझोठे पण सागरचंड कुमरनो उपकार जाणीने पोतानी त्रि यदर्शना कन्या महोटा महोत्सवथी कुमरने परणावी बेदुनो विधात्रायें रूडो समागम मेलव्यो. कुमर कुपरी बेहु सुखें समाधे रह्यां.
एकदा सागरचं यामांतरें गयो, तेवामां अशोकदत्त तिहां मित्रने घरे