________________
२२०
जैनकथा रत्नकोष नाग पहेलो. करी उत्पन्न थएला जे मारा रोमांचकंटक, ते चिरकाल उत्पन्न थएली जे कुदर्शनवासना, तेने नाश करो ॥ ४ ॥
॥ त्वाकांतिज्योत्स्नासु, निपीतासु सुधाखिव ॥ मदीयैर्लोचनांनोजैः, प्राप्यतां निर्निमेषता ॥ ५ ॥ त्वदास्यलासिनी नेत्रे, . त्वउपास्तिकरौ करौ ॥ त्वगुणश्रोत्रिणीश्रोत्रे, नूयास्तां सर्वदा मम ॥६॥ नावार्थ:-हे नाथ ! मारां नेत्ररूप रात्रिविकासी कमलें, तमारा मुखचंनी कांतिरूप अ मृतनुंज जाणे पान होय नहिं ते प्राशन करे बते ते नेत्रकमलोयें (नि निमेषता के०) मेपोन्मेपर हितपणुं अथवा देवतापणुं पाम्युं वे ॥५॥ हे नाथ! मारां नेत्रो तमारा मुखना अवलोकनने विषे निरंतर विलासशील था. एटले तत्पर था. अने महारा हस्त, तमारी सेवा करनारा थान; अने महारा कर्ण, निरंतर तमारा गुगनुं श्रवण करनारा था॥ ६ ॥
॥ कुंठापि यदि सोत्कंठा, त्वगुणग्रहणं प्रति ॥ ममैषा नारती तर्हि, स्व स्ते तस्यै किमन्यया ॥ ७ ॥ तव प्रेष्योस्मि दासोस्मि, सेवकोस्म्यस्मि किंकरः ॥ उमिति प्रतिपद्यस्व, नाथ नातः परं ब्रुवे'॥ ॥ नावार्थ:-हे नाथ! आ मारी वाणी, तमारी स्तुति करवा माटें कुंठित थइ बती पण तमारा गुणग्रहण प्रत्यें जो उत्कंठा युक्त तो आ वाणीनुं कल्याण था. तमारा गुणविषे उत्कंचित न होनारी वाणीयें झुं कर्त्तव्य ? अर्थात् कांश नथी. एटले तमारा गुणरहित जे वाणी होय, ते वाणी निष्फल जा पावी ॥७॥ हे नाथ! हुं तमारो प्रेष्य ९, दास बु, सेवक अने किंकर बुं. याहिं प्रेष्य, दास, सेवक, किंकर,एं सर्वशब्द कर्मकरवाचक ले. तेमाडे हे नाथ! पूर्वोक्त प्रेष्यादिशब्दयुक्त जे हुँ, ते मारो अंगीकार करो. दुं हवे पनी बागल कांश बोलतो नथी; एथी अधिक बोलवा ढुं समर्थ नथी॥॥
॥ श्रीहेमचंप्रनवा, होतरागस्तवादितः ॥ कुमारपालनूपालः, प्राप्नोतु फलमीप्सितम् ॥ ए॥ नावार्थ:-ए कारण माटें कुमारपालराजा, या वीतरागना स्तवथी इलित फलने पामो. ते वीतरागस्तव केहवो ले ? तो के श्रीहेमचंप्रनवात् एटले हेमचंइसरिथी (प्रनवात् के) उत्पत्ति जेनी, एवो ले ॥ ए ॥ इति वीतरागस्तवनामा विंशतितमः प्रकाशः ॥२०॥ इत्या चार्य श्रीहेमचंइस रिविरचित बालावबोधसहितः श्रीवीतरागस्तवः संपूर्णः ॥