________________
२१४ जैनकथा रत्नकोष नाग पदेलो. हे नाथ! हुँ, राग एज को एक सर्प, तेने विपे मूर्छित होतो थको, पर दारागमनादिक ने उष्ट कर्म तेने करतो हवों,ते कर्म कहेवां ले ? तो के ते कर्मने कहेवा पण ढुं असमर्थ . माटें गुप्तपापी एवो जे ढुं, तेने धिक्कार हों ॥३॥ हे नाथ! मोहांदिकोयें मनें मर्कट सरखी चापल्यदशाप्रत्ये पमाडेलो . ते केवी रीतें ? तो के-अन्य पुरुषोयें क्रीडायें करी जेवी रीतें वानरने चापल्य करावाय जे? तेथी केवो ढुंथयो ,तो के या संसारने विषे
मात्र आसक्त, अने दणमात्र मुक्त, क्षणमात्र क्रोधायमान अने दण मात्र कमावान ए प्रकारना चापल्यप्रत्ये मने मोहादिकोयें पमाडेलो ॥४॥
॥ प्राप्यापि तव संबोधि, मनोवाक्कायकर्मजैः ॥ मुश्चेष्टितैर्मया नाथ, शिरसि ज्वालितोऽनलः ॥ ५॥ त्वय्यपि त्रातरि त्रात, यन्मोहादिमलि म्लचैः ॥ रत्नत्रयं मे हियते, हताशोहा हतोस्मि तत॥ ६॥ नावार्थ:-हे नाथ ! तमारा सम्यक् धर्मने पामीने पण मन,वाणी अने काय एउंना व्या पारथकी उत्पन्न थएला जे सुष्कर्मो तेणे करी मारा मस्तकने. विषे में अग्नि प्रज्ज्वलित कस्यो बे.अर्थात् हवे ते अनि मने अत्यंत ताप नत्पन्न करे ॥५॥ हे त्रातः के०) हे रक्षण करनारा ! तमें रक्क बतां मोहादिक चोरोयें मारु (रत्नत्रयं के० ) ज्ञान दर्शन चारित्ररूप, अथवा देव, गुरु धर्मरूप रत्नत्रय द रण कयुं,एटले हा इतिखेदे ज़ेनी आशा नष्ट थएली एवो हुँ थयो बुं ॥६॥
॥ ब्रांतस्तीर्थानि दृष्टस्त्वं, मयैकस्तेषु तारकः ॥ तत्तवांझो विलयोस्मि, नाथ तारय तारय ॥ ७ ॥ नवत्प्रसादेनैवाह, मियती प्रापितो नुवं ॥
औदासीन्येन नेदानीं, तव युक्तमुपेदितुंम् ॥॥ नावार्थ:-हे नाथ ! ढुं नाना प्रकारना तीर्थोनेविषे भ्रमण करतो हवो, परंतु ते सर्वतीर्थोने विषे में, संसारसमुथी तारनारा एवा एक तमनेज अवलोकन कया. माटें ढुं तमारा चरणकमलने विषेलम थयो बु.ए माटे हे नाथ! तमें मने तारो, तारो॥७॥ हे नाथ ! तमारे प्रसादें करीनेज ढुं या मनुष्य जन्मादिक नूमि काप्रत्ये प्राप्त थयो बूं, ते माटें सांप्रतकालें उदासीन धर्मे करीने तमने मारी उपेक्षा करवी, ते योग्य नथी ॥ ७ ॥
॥ज्ञाता तात त्वमेवैक, स्त्वत्तोनान्यः कृपापरः ॥ नान्योमत्तः कृपापात्र, मेधि यत् कत्यकर्मतः ॥ ॥ नावार्थ:-हे तातः! तमेंज एक निपुण बो. तमाराथी बीजो कोई दयापर नथी, अने मारा करतां बीजु कोइ कपा