________________
२०४ जैनकथा रत्नकोष नाग पहेलो.
॥ अथ अभुतस्तवनामा दशम प्रकाशः॥ ॥ मत्प्रसत्तेस्त्वत्प्रसाद, स्त्वत्प्रसादादियं पुनः॥ इत्यन्योऽन्याश्रयं निधि,प्र सीद जगवन्माय ॥१॥ नावार्थ:-हे नाथ ! (मत्प्रसत्तेः के०) मारा प्रसन्न पणा थकी (त्वत्प्रसादः के०) तमारों अनुयह थाय ,अने मारी प्रसन्नता, तमारा अनुग्रहें करी थाय . एवोजे अन्योन्याश्रयरूप दोष ,एटले एक, एक विना होय नहि. तेने तमें नाश करो. अने हे'नगवन् ! तमेंज मारे विपे प्रसन्न था. अर्थात् तमें मारी प्रसन्नताप्रत्ये अवलोकन करशो नही ॥१॥
॥ निरीदितुं रूपलमी, सहस्रादोपि न मः॥ स्वामिन् सहस्त्रजि ह्वोपि, शक्तो वक्तुं न ते गुणान् ॥ ॥ नावार्थ:-हे नाथ ! सहस्रलोच न एवो इंश पण तमारा रूपनी शोनाने निश्चोषपणे अवलोकन करवा स मर्थ थतो नथी. तेमज हे स्वामिन् ? जेने सहस्रजिह्वा , एवो जे पुरुष ते पण तमारा गुणोनुं वर्णन करवाने समर्थ थतो नथी ॥२॥
॥ संशयान्नाथ हरसे, अनुत्तरस्वर्गिणामपि ॥ यतःपरोपि किं कोपि,गुण स्तुत्योऽस्ति वस्तुतः ॥३॥ जावार्थ:-हे नाथ ! तमें अनुत्तरविमानवासी एवा देवोना पण संदेहने निराकरण करो बो. एटले अनुत्तरविमानवासी देवोने संदेह उत्पन्न यये बते तेमने अन्य स्थानकें गमनागमननो अनाव बे, एमाटें तेउ तिहांज रहीने मनमांहे संदेह करे . ते संदेहयुक्त एवा दे वोने जावान् सर्वज्ञ,तमो अहींयांज़ रह्या बता जाएीने ते देवोना प्रत्युत्त रने मनोवगर्णायें करीने परिणमावो बो. त्यार पड़ी ते देवता अवधिझाने करी आप नामनःस्वरूप ज्ञानथी प्रत्युत्तरने पण जाणे जे. ए माटें हे नाथ ! था गुण करतां अपर कोइ पण गुण वस्तुताथी स्तवन करवा यो ग्य था जगम्प्रहे डे झुं ? अर्थात् नथीज ॥ ३ ॥
॥ इदं विरुदं श्रवत्तां, कथमश्रद्दधानकः ॥ यानंदसुखसक्तिश्च, विरक्तिश्च समं त्वयि ॥४॥ नावार्थ:-हे नाथ! तमारे विषे एक कालेंज परमानंद सुखनी आसक्तता अने संसारथी वैराग्य, एवा था विरुपणुं नासनारा क्ष्यने (अश्रदधानकः के०) श्रदाने न धारण करनारो पुरुष, ते श्रदायें के म अंगीकार करे ? अर्थात् करे नहीं ॥४॥
॥नाथेयं घट्यमानापि, उर्घटा घटतां कथम् ॥ उपेक्षा सर्वसत्त्वेषु,परमा