________________
( १८४ ) वले संसार । दिन पाछा रड़ियां पछे तूं लौजे संयम भार ॥ जं० ॥ ३ ॥ जे भामण तूं भौनो रहे माता न कर धर्म बिचार । पिसतावो ज्यां में पड़े, ते यँही हारे जमवार ॥ माता तुम्हे मानलो माता ले स्यू संजम भार ॥ ४ ॥ मतहिणा जे मानवौ माता, ते मिथ्या मत में भरपूर । रमणौ रूप में ते रमे, त्यांमु दुर्गत नहीं है दूर ॥ माता• ॥ ५ ॥ ए आई स्त्री त्यांने समझाई मैं इण रात। त्यां श्री जिन धर्म में श्रीलख्यो दीक्षा ले सौ मुझ साथ ॥ माता०॥ ६ ॥ तूं मुझ आंधा लाकड़ी जाया तं मुझ जीवगा प्राण । तुझ बिन नग सुनो अछे तू भाय जाण म जाण ॥ ज० ॥ ७ ॥तोने । पाल पोष मोटो कियो त्यांने दून किम दीजै छह । हिवे माता पिता मेले रोवता, त्यांरी दया न आणे तेह ॥ ज०॥८॥ एक लोटो पाणी पिऊ त्यांमें मात पिता छै अनन्त । हिवे दया सगलांरी पालसं सारां पातम सम गोणंत ॥ माता० ॥ ६ ॥ श्वाश रो विश्वास मोनें नहीं माता खिण मांही रङ्ग विरङ्ग । तो रती किम पाएँ संसार में माता तिण हुँ गयो मन भंग ॥ माता. ॥ १० ॥ हिवे मोह न कौजे माताजी मांहरी माता मोह तूं बंधे पाप कर्म । थे आड डोड में क्युं पड़ो थे पिण पालो साधुरो धर्म ॥ मा० ॥ ११ ॥ साध