________________
६०
दिगंबर जैन.
तेज वखते तेओ फरीथी त्यां आव्या अने म्होंमानी ते वस्तु पूर्वस्थळे मुकतांज तेओ पूर्वस्वरुपमा आवी गया ! मा बनाव पण म्हें सुतां सुतांज जोयो, तेथी ते साधुना लक्षमां आव्यु नहीं त्यार पछी पण ते महात्माए ते वस्तुथी पोतानुं रुपांतर करेलु म्हें जोयुं, त्यारे ते वस्तुमांज ते अलौकिक सामर्थ्य होवू जोईए एवी म्हारी खात्री थई. थोडा दिवस बाद एक दिवस ते महात्मा बहार गयेला होवाथी ते वस्तु शुं छे ते जोवा गुफानी टोचे ज्यां ते मुकेली हती त्यांथी ते काढी जोई तो ते एक गुटिका जणाई. ( आपनी समक्ष मुकेली तेज गुटिका छे.) ते साथे तेनुं अद्भूत सामर्थ्य जोवानी इच्छाथी रुपसुंदरीना पति प्रमाणे म्हारुं रूपांतर थाओ' एवी भावना धरी में ते म्होंमां मूकी तो आश्चर्यनी शुं वात कहेवी ? हुं तदन ते प्रमाणेज बनी गयो. आ वखते म्हने जे आनंद थयो ते अवर्णनीय हतो. म्हने प्रत्यक्ष वर्गना किल्ला हाथ आव्या होय, ते प्रमाणे लागतुं. पछी हुं आगळ पाछळनो विचार न करता त्यांथी एकदम न्हासी छूटयो. ते महात्मा भावी म्हने पकडशे के शुं ? एवी धास्ती लागती हती पण सुदैवे तेवू कंई बन्युं नहीं ! पछी केटलाक दिवसे अहीं आवी पहोंच्यो. अहीं आव्या पछी हं आखो दिवस जंगलमां रही रात्रिए गाममा फरतो हतो. त्यारबाद गई काले राते लाग जोई हुं रुपसुंदरीना घर पासे जई, मरघा प्रमाणे बोल्यो. ते साथेज मारी धारणा मुजब बनी आव्युं अर्थात् रुपसुंदरीनो
