________________
जिब सारे माणस सो गे तो डाकुआं नैं आपणा काम करण की सोच्ची । वे हथियार ले के हमला करण खात्तर आग्गे नैं सरके । उनती देख्या- अक लस्कर के तै सारे लोग सोण लाग रहे सैं अर पैंतीस फौजी जुआन घोड़ां पै बैट्ठे चारूं कान्नीं घूम-घूम के पैहूरा देवैं सैं। फौजी जुआन्नां नैं देख कै डाकुआं की हमला करण की हिम्मत कोन्यां पड़ी । लुके होए वे बोल - बाले देखदे रहे ।
डाक्कू सोच मैं पड़गे अक लस्कर गेल्लां तै फौजी ना थे । रातूं-रात चाणचक ये कित तै आगे?
गेल्ला-ए एक ओर चिमतकार होया । एक फौजी ईसा दीख्या, जिसकै सिर ना था । अर, ओ भी पैहूरा देण लाग रहूया था। तड़का होया तै डाक्कू मूं-अंधेरे देक्खण आए अक फौजी दिन मैं कित चाल्ले जां सैं । फौजी कोन्यां दीक्खे । डाक्कू दूसरे दन फेर लस्कर के पाछै लाग लिए ।
दूसरे दन भी न्यूं-ए बणी जो पहलड़े दन बीती थी । डाकुआं नैं ओर भी अचम्भा होया । वे तीसरे दन भी गेल्लां लाग लिए। तीसरी बर भी उनका काम कोन्यां बण्या | चौथे दन डाक्कू सूधे सेट के धोरै पहोंच गे ।
सेट नैं उनके बारे मैं बूज्झया। डाक्कू बोल्ले- हम तै डाक्कू सैं पर इस टैम थारे धोरै एक बात बूज्झण आए सैं। दन मैं जिन फौजियां का नाम नसान भी कोन्यां दीखदा, वे चाणचक रात नैं कित तै आ ज्यां सैं ? गेल्लां - ए या बात ओर बताओ अक दुनिया मैं हमनै आदमी ते घणे देक्खे पर ईसा कोए कदे ना देख्या जिसका सिर ए ना हो । थारे इस मूंडकटे फौजी का भी जुआब कोन्यां । चाल्लै सै, पैहरा दे से पर उसनें दीक्खै क्यूकर सै, या बात सिमझ मैं कोन्यां आई ।
हरियाणवी जैन कथायें / 90